انرژی پایدار ( به انگلیسی: Sustainable energy ) انرژی است که به گونه ای تولید و مورد استفاده قرار می گیرد که «نیازهای کنونی را برطرف می کند بدون اینکه توانایی نسل های آینده در تأمین نیازهای خود را به خطر بیندازد».
... [مشاهده متن کامل]
اصطلاح "انرژی پایدار" و "انرژی تجدیدپذیر" غالباً به جای هم استفاده می گردد. به طور کلی، منابع انرژی تجدید پذیر مانند انرژی خورشیدی، بادی و انرژی برق آبی به طور گسترده ای پایدار در نظر گرفته می شوند. با این حال، پروژه های خاص انرژی های تجدیدپذیر، مانند جنگل زدایی برای تولید سوخت های زیستی، می توانند منجر به آسیب محیطی مشابه یا حتی بدتر از استفاده از انرژی سوخت های فسیلی شوند. انرژی هسته ای یک منبع انرژی با تولید کربن کم است و از نظر ایمنی تاریخچه بهتری از سوخت های فسیلی دارد، اما ضایعات رادیواکتیو و خطر حوادث بزرگ، پایداری آن را زیر سؤال می برد. مفهوم انرژی پایدار با در نظر گرفتن تأثیرات زیست محیطی مشابه مفاهیم "انرژی سبز" و "انرژی پاک" است، با این حال در تعاریف رسمی انرژی پایدار، تأثیرات اقتصادی و اجتماعی - فرهنگی نیز مطرح می شود.
مقادیر متوسطی از انرژی بادی و خورشیدی، که منابع تولید انرژی منقطع و غیرپیوسته هستند، را می توان بدون ایجاد زیرساخت های اضافی مانند ذخیره انرژی شبکه و اقدامات پاسخ به تقاضا، در شبکه برق ادغام کرد. این منابع در سال ۲۰۱۹ مقدار ۸٫۵٪ از برق جهان را تولید کردند، سهمی که به سرعت رشد کرده است. پیش بینی می شود هزینه های بادی، خورشیدی و باتری به دلیل نوآوری و مزیت مقیاس ناشی از افزایش سرمایه گذاری، همچنان ادامه داشته باشد.
انتقال انرژی به روشی پایدار برای تأمین نیازهای جهان به برق، گرمایش، سرمایش و نیرو برای حمل و نقل به طور گسترده ای به یکی از بزرگترین چالش های پیش روی بشریت در قرن ۲۱ تبدیل شده است. در سراسر جهان، نزدیک به یک میلیارد نفر از دسترسی به برق برخوردار نیستند و حدود ۳ میلیارد نفر برای پخت وپز از سوخت های دودزا مانند چوب، زغال یا کود حیوانی استفاده می کنند. استفاده از این سوخت های فسیلی یکی از عوامل عمده آلودگی هوا است که باعث می شود سالانه حدود ۷ میلیون نفر فوت کنند. تولید و مصرف انرژی عامل انتشار حدود ۷۰٪ از گازهای گلخانه ای ناشی از فعالیت انسانی است.
مسیرهای پیشنهادی برای محدود کردن گرم شدن کره زمین به ۱٫۵ درجه سلسیوس، اجرای سریع روش های تولید برق و گرما با آلایندگی کم، و تغییر جهت به سمت استفاده بیشتر از برق در بخش هایی مانند حمل و نقل را توصیف می کند. این مسیرها همچنین شامل اقداماتی برای کاهش مصرف انرژی و استفاده از سوخت های کم کربن، مانند هیدروژن تولید شده توسط برق تجدیدپذیر یا جذب و ذخیره کربن است. دستیابی به این اهداف به سیاست های دولت از جمله قیمت گذاری کربن، سیاست های خاص انرژی و حذف یارانه های سوخت های فسیلی نیاز دارد.
... [مشاهده متن کامل]
اصطلاح "انرژی پایدار" و "انرژی تجدیدپذیر" غالباً به جای هم استفاده می گردد. به طور کلی، منابع انرژی تجدید پذیر مانند انرژی خورشیدی، بادی و انرژی برق آبی به طور گسترده ای پایدار در نظر گرفته می شوند. با این حال، پروژه های خاص انرژی های تجدیدپذیر، مانند جنگل زدایی برای تولید سوخت های زیستی، می توانند منجر به آسیب محیطی مشابه یا حتی بدتر از استفاده از انرژی سوخت های فسیلی شوند. انرژی هسته ای یک منبع انرژی با تولید کربن کم است و از نظر ایمنی تاریخچه بهتری از سوخت های فسیلی دارد، اما ضایعات رادیواکتیو و خطر حوادث بزرگ، پایداری آن را زیر سؤال می برد. مفهوم انرژی پایدار با در نظر گرفتن تأثیرات زیست محیطی مشابه مفاهیم "انرژی سبز" و "انرژی پاک" است، با این حال در تعاریف رسمی انرژی پایدار، تأثیرات اقتصادی و اجتماعی - فرهنگی نیز مطرح می شود.
مقادیر متوسطی از انرژی بادی و خورشیدی، که منابع تولید انرژی منقطع و غیرپیوسته هستند، را می توان بدون ایجاد زیرساخت های اضافی مانند ذخیره انرژی شبکه و اقدامات پاسخ به تقاضا، در شبکه برق ادغام کرد. این منابع در سال ۲۰۱۹ مقدار ۸٫۵٪ از برق جهان را تولید کردند، سهمی که به سرعت رشد کرده است. پیش بینی می شود هزینه های بادی، خورشیدی و باتری به دلیل نوآوری و مزیت مقیاس ناشی از افزایش سرمایه گذاری، همچنان ادامه داشته باشد.
انتقال انرژی به روشی پایدار برای تأمین نیازهای جهان به برق، گرمایش، سرمایش و نیرو برای حمل و نقل به طور گسترده ای به یکی از بزرگترین چالش های پیش روی بشریت در قرن ۲۱ تبدیل شده است. در سراسر جهان، نزدیک به یک میلیارد نفر از دسترسی به برق برخوردار نیستند و حدود ۳ میلیارد نفر برای پخت وپز از سوخت های دودزا مانند چوب، زغال یا کود حیوانی استفاده می کنند. استفاده از این سوخت های فسیلی یکی از عوامل عمده آلودگی هوا است که باعث می شود سالانه حدود ۷ میلیون نفر فوت کنند. تولید و مصرف انرژی عامل انتشار حدود ۷۰٪ از گازهای گلخانه ای ناشی از فعالیت انسانی است.
مسیرهای پیشنهادی برای محدود کردن گرم شدن کره زمین به ۱٫۵ درجه سلسیوس، اجرای سریع روش های تولید برق و گرما با آلایندگی کم، و تغییر جهت به سمت استفاده بیشتر از برق در بخش هایی مانند حمل و نقل را توصیف می کند. این مسیرها همچنین شامل اقداماتی برای کاهش مصرف انرژی و استفاده از سوخت های کم کربن، مانند هیدروژن تولید شده توسط برق تجدیدپذیر یا جذب و ذخیره کربن است. دستیابی به این اهداف به سیاست های دولت از جمله قیمت گذاری کربن، سیاست های خاص انرژی و حذف یارانه های سوخت های فسیلی نیاز دارد.
