اندیاص. [ اِ ] ( ع مص ) بیرون رفتن و افتادن از دست. ( از منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( از آنندراج ). از دست بیرون آمدن. ( از اقرب الموارد ). یقال : انداص الشی ُٔ. ( از منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). || بناگاه آوردن بر کسی بدی را. ( آنندراج ). انداص علینا بالشر؛ ناگاه آورد برما بدی را. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ).
