آندومتریت ( به انگلیسی: Endometritis ) التهاب آستر رحم ( آندومتر ) است. آندومتریت شایع ترین عفونت پس از زایمان است. همچنین این بیماری یکی از بیماری هایی است که اختلال التهابی لگن ( PID ) را تشکیل می دهند.
... [مشاهده متن کامل]
آندومتریت به شکل های حاد و مزمن تقسیم می شود. شکل حاد بیماری معمولاً عفونتی است که در نتیجهٔ سقط جنین یا در دوران قاعدگی، پس از زایمان، در اثر دوش واژینال یا استفاده از آی یودی که از دهانهٔ رحم عبور می کند، ایجاد می شود. عامل ایجادکنندهٔ آندومتریت پس از زایمان سزارین، پارگی طولانی مدت غشا است. آندومتریت مزمن پس از یائسگی شایع تر است. تشخیص ممکن است با نمونه برداری از آندومتر تأیید شود. سونوگرافی برای تأیید اینکه هیچ بافتی در رحم وجود ندارد، مفید است.
درمان معمولاً با آنتی بیوتیک صورت می گیرد. توصیه های درمانی برای آندومتریت پس از زایمان شامل کلیندامایسین با جنتامایسین است. همچنین آزمایش های سوزاک و کلامیدیا نیز در افراد در معرض خطر توصیه می شود. حالت مزمن بیماری ممکن است با داکسی سایکلین درمان شود. نتایج درمان به طور کلی خوب است.
میزان ایجاد آندومتریت پس از زایمان طبیعی حدود ۲٪، پس از سزارین برنامه ریزی شده ۱۰٪ و در صورت عدم استفاده از آنتی بیوتیک های پیشگیرانه هنگام پارگی غشا قبل از سزارین ۳۰٪ است. اصطلاح «آندومیومتریت» هنگامی استفاده می شود که التهاب هم در آندومتر و هم در میومتر ( ماهیچهٔ رحم ) وجود داشته باشد. این بیماری در سایر جانوران مانند گاو نیز نسبتاً شایع است.
علائم این التهاب ممکن است شامل تب، درد زیر شکم و خونریزی یا ترشح غیرطبیعی واژن باشند.
آندومتریت حاد با عفونت همراه است. یاخته ها و بخش های زندهٔ جدا شده بیشتر به سقط جنین، زایمان، ابزار پزشکی و احتباس قطعات جفت نسبت داده می شوند. شواهد کافی در مورد استفاده از آنتی بیوتیک های پیشگیرانه برای جلوگیری از آندومتریت پس از برداشتن جفت به صورت دستی در هنگام زایمان طبیعی وجود ندارد. از نظر بافت شناسی، در آندومتریت حاد، وجود نوتروفیل در بافت آندومتر ممکن است. نشانه های بالینی معمولاً تب بالا و ترشحات چرکی واژن است. قاعدگی پس از آندومتریت حاد طولانی است و در مواردی که عارضه ای نداشته باشد، در حالت کمینه پس از ۲ هفته درمان با آنتی بیوتیک های کلیندامایسین و جنتامایسین IV بهبود می یابد.
... [مشاهده متن کامل]
آندومتریت به شکل های حاد و مزمن تقسیم می شود. شکل حاد بیماری معمولاً عفونتی است که در نتیجهٔ سقط جنین یا در دوران قاعدگی، پس از زایمان، در اثر دوش واژینال یا استفاده از آی یودی که از دهانهٔ رحم عبور می کند، ایجاد می شود. عامل ایجادکنندهٔ آندومتریت پس از زایمان سزارین، پارگی طولانی مدت غشا است. آندومتریت مزمن پس از یائسگی شایع تر است. تشخیص ممکن است با نمونه برداری از آندومتر تأیید شود. سونوگرافی برای تأیید اینکه هیچ بافتی در رحم وجود ندارد، مفید است.
درمان معمولاً با آنتی بیوتیک صورت می گیرد. توصیه های درمانی برای آندومتریت پس از زایمان شامل کلیندامایسین با جنتامایسین است. همچنین آزمایش های سوزاک و کلامیدیا نیز در افراد در معرض خطر توصیه می شود. حالت مزمن بیماری ممکن است با داکسی سایکلین درمان شود. نتایج درمان به طور کلی خوب است.
میزان ایجاد آندومتریت پس از زایمان طبیعی حدود ۲٪، پس از سزارین برنامه ریزی شده ۱۰٪ و در صورت عدم استفاده از آنتی بیوتیک های پیشگیرانه هنگام پارگی غشا قبل از سزارین ۳۰٪ است. اصطلاح «آندومیومتریت» هنگامی استفاده می شود که التهاب هم در آندومتر و هم در میومتر ( ماهیچهٔ رحم ) وجود داشته باشد. این بیماری در سایر جانوران مانند گاو نیز نسبتاً شایع است.
علائم این التهاب ممکن است شامل تب، درد زیر شکم و خونریزی یا ترشح غیرطبیعی واژن باشند.
آندومتریت حاد با عفونت همراه است. یاخته ها و بخش های زندهٔ جدا شده بیشتر به سقط جنین، زایمان، ابزار پزشکی و احتباس قطعات جفت نسبت داده می شوند. شواهد کافی در مورد استفاده از آنتی بیوتیک های پیشگیرانه برای جلوگیری از آندومتریت پس از برداشتن جفت به صورت دستی در هنگام زایمان طبیعی وجود ندارد. از نظر بافت شناسی، در آندومتریت حاد، وجود نوتروفیل در بافت آندومتر ممکن است. نشانه های بالینی معمولاً تب بالا و ترشحات چرکی واژن است. قاعدگی پس از آندومتریت حاد طولانی است و در مواردی که عارضه ای نداشته باشد، در حالت کمینه پس از ۲ هفته درمان با آنتی بیوتیک های کلیندامایسین و جنتامایسین IV بهبود می یابد.
