خم و خنبه پر، از انده دل تهی
زعفران و نرگس و بید و بهی.
رودکی.
نه زین آن بیازرد روزی بنیزنه او را از این اندهی بود نیز.
ابوشکور.
رخم بگونه خیری شده است از انده و غم دل از تفکر بسیار خیره است و دژم.
خسروانی.
تو شادمانه و بدخواه تو ز انده و رنج دریده پوست بتن بر چو مغز پسته سفال.
منجیک.
مرا در جهان انده جان اوست کنون با توام روز پیمان اوست.
فردوسی.
ز بهر من است این همه گفتگوی ترا زین نیاید جز انده بروی.
فردوسی.
همی بود یک ماه با درد و داغ نمی جُست یکدم زانده فراغ.
فردوسی.
ز انده در بار دادن ببست ندیدش کسی نیز با می بدست.
فردوسی.
هرکه را عشق نیست انده نیست دل به عشق از چه روی باید داد.
فرخی.
تا جهان باشد شادی کن و خرم زی بیخ انده را یکسر زجهان برکن.
فرخی.
عشق است بلای دل و تو شیفته عشق سنگی تو مگر کانده برتو نکند کار.
فرخی.
انده او دل گشاده ببست رامش میر بسته را بگشاد.
فرخی.
ببر خلعت و بند بردار ازوی بپوزش دلش پاک از انده بشوی.
اسدی.
مده روز فرخ به روز نژندز بهر جهان دل در انده مبند.
اسدی.
بارخدایا بسی عذاب کشیدی انده و تیمار گونه گونه بدیدی.
قطران.
در حال خویشتن چو همی ژرف بنگرم صفرا همی برآید زانده بسرمرا.
ناصرخسرو.
چون تو بدبخت و فضولی نه چو گمراهان انده جهل خوری و غم حیرانی.
ناصرخسرو.
با انده جفت گشتم از شادی فردایام وفا نیست ولی چتوان کرد.
ابوالفرج رونی.
مجسش چون گرفت مرد حکیم گفت ایمن نشین زانده و بیم.
سنایی.
باده در پیش انده استاده است زانکه غمخوار آدمی باده است.
سنایی.
بارم انده ریخت بیخم غم شکست گرنه باری بیخ وباری داشتم.بیشتر بخوانید ...
