اندرو لویس ( Andrew Lewis ) ( زادهٔ ۹ اکتبر ۱۷۲۰ - درگذشتهٔ ۲۶ سپتامبر ۱۷۸۱ ) ، پیشگام، نقشه بردار، افسر نظامی و سیاستمدار آمریکایی متولد ایرلند در مستعمره ویرجینیا و در طول جنگ انقلابی آمریکا بود. او سرهنگ شبه نظامیان در طول جنگ فرانسویان و سرخپوستان، همین طور، سرتیپ در جنگ انقلابی آمریکا بود، معروف ترین پیروزی او نبرد پوینت پلیزنت در جنگ دانمور در سال ۱۷۷۴ بود، همچنین او نیروهای لرد دانمور را از نورفک و جزیره گوین در ۱۷۷۶ به بیرون فرستاد. او به تأسیس لیبرتی هال ( بعدها دانشگاه واشینگتن و لی ) در سال ۱۷۷۶ کمک کرد.
... [مشاهده متن کامل]
لویس در شهرستان دونگال، ایرلند، در خانوادهٔ سرهنگ جان لویس ( فوت شده در ۱۷۶۲ ) و همسرش مارگارت لین به دنیا آمد. جان لویس، در سال ۱۷۳۲، پس از کشتن صاحب خانه خود طی یک درگیری، به همراه پسرانش اندرو و توماس، به ویرجینیا فرار کردند. آن ها جزو اولین شهرک نشینان، در بخش وسیع شهرستان آگوستای غربی بودند؛ جان لویس قبل از مهاجرت زمین بزرگی دریافت کرده بود.
اندرو لویس، تحصیلات ابتدایی و مهارت های نقشه برداری آموخت. او حداقل پانزده سال را به کشاورزی و کار به عنوان نقشه بردار در جنوب غربی ویرجینیا پرداخت. در ۱۷۵۱ او و پدرش بخش زیادی از منطقه گرین بریر در شهرستان آگوستا ( که خیلی سال بعد به شهرستان گرین بریر در ویرجینیای غربی تبدیل شد ) را کاوش کردند. جان لویس نام رودخانهٔ گرین بریر را پس از گیرکردن به قسمتی از یک گیاه خاردار درنظر گرفت. اندرو لویس همچنین به عنوان ستوان بخش و بعدها به عنوان کاپیتان در میان شبه نظامیان شهرستان آگوستا، خدمت کرد.
در اوایل دهه ۱۷۴۰، اندرو لویس با الیزابت گیونز، دختر ساموئل و سارا ( کتی ) گیونز که قبل از آن ساکن شهرستان آنتریم ایرلند بودند، ازدواج کرد. آن ها خانه خود را به نام ریچفیلد، در محلی که بعدها به شهرستان روانوک در نزدیکی سالم تبدیل شد، بنا کردند. فرزندان آن ها شامل ساموئل ( حدود ۱۷۴۸–۱۷۶۳ ) ، جان ( ۱۷۵۰–۱۷۸۸ ) ، توماس ( ۱۷۵۲–۱۸۰۰ ) ، اندرو جونیور ( ۱۷۵۹–۱۸۴۴ ) ، آنا ( که با اندرو لمبرت ازدواج کرد ( ۱۷۶۸–۱۸۴۵ ) ) ، ویلیام ( ۱۷۶۴–۱۸۱۲ ) و چارلز ( حدود ۱۷۶۸–۱۷۸۱ ) بودند. نوه دختری آن ها آگاتا استروتر ( ۱۸۵۲–۱۷۷۹ ) با الیجا مک کلاناهان ازدواج کرد.
مرز ویرجینیا به میدان نبرد در جنگ میان فرانسوی ها و هندیان تبدیل شد، همان طور که بیشترمرزهای مستعمرات شمالی تر پنسیلوانیا ( که مانند ویرجینیا ادعای سرزمین های غرب کوه های آپالاچی را داشتند ) و مریلند ( که مرزهای آن به آپالاچینز ختم می شد ) نیز میدان نبرد شد. ویرجینیا نیروهای استانی را سازمان داد تا از شهرک نشینانی که در معرض حملات، توسط هندی ها از تجاوز به قلمرو خود ناراحت بودند، دفاع کنند؛ لویس، کاپیتان هنگ جورج واشینگتن در ویرجینیا شد. پس از شکست در نبرد گریت میدوز در ۱۷۵۴، واشینگتن مجبور شد تسلیم فرانسوی ها شود. لویس در آن زمان در فورت نسیستی ( در پنسیلوانیای امروزی ) بود و او نیز از سراسر آپالاچیان به سمت شرق عقب نشینی کرد.
... [مشاهده متن کامل]
لویس در شهرستان دونگال، ایرلند، در خانوادهٔ سرهنگ جان لویس ( فوت شده در ۱۷۶۲ ) و همسرش مارگارت لین به دنیا آمد. جان لویس، در سال ۱۷۳۲، پس از کشتن صاحب خانه خود طی یک درگیری، به همراه پسرانش اندرو و توماس، به ویرجینیا فرار کردند. آن ها جزو اولین شهرک نشینان، در بخش وسیع شهرستان آگوستای غربی بودند؛ جان لویس قبل از مهاجرت زمین بزرگی دریافت کرده بود.
اندرو لویس، تحصیلات ابتدایی و مهارت های نقشه برداری آموخت. او حداقل پانزده سال را به کشاورزی و کار به عنوان نقشه بردار در جنوب غربی ویرجینیا پرداخت. در ۱۷۵۱ او و پدرش بخش زیادی از منطقه گرین بریر در شهرستان آگوستا ( که خیلی سال بعد به شهرستان گرین بریر در ویرجینیای غربی تبدیل شد ) را کاوش کردند. جان لویس نام رودخانهٔ گرین بریر را پس از گیرکردن به قسمتی از یک گیاه خاردار درنظر گرفت. اندرو لویس همچنین به عنوان ستوان بخش و بعدها به عنوان کاپیتان در میان شبه نظامیان شهرستان آگوستا، خدمت کرد.
در اوایل دهه ۱۷۴۰، اندرو لویس با الیزابت گیونز، دختر ساموئل و سارا ( کتی ) گیونز که قبل از آن ساکن شهرستان آنتریم ایرلند بودند، ازدواج کرد. آن ها خانه خود را به نام ریچفیلد، در محلی که بعدها به شهرستان روانوک در نزدیکی سالم تبدیل شد، بنا کردند. فرزندان آن ها شامل ساموئل ( حدود ۱۷۴۸–۱۷۶۳ ) ، جان ( ۱۷۵۰–۱۷۸۸ ) ، توماس ( ۱۷۵۲–۱۸۰۰ ) ، اندرو جونیور ( ۱۷۵۹–۱۸۴۴ ) ، آنا ( که با اندرو لمبرت ازدواج کرد ( ۱۷۶۸–۱۸۴۵ ) ) ، ویلیام ( ۱۷۶۴–۱۸۱۲ ) و چارلز ( حدود ۱۷۶۸–۱۷۸۱ ) بودند. نوه دختری آن ها آگاتا استروتر ( ۱۸۵۲–۱۷۷۹ ) با الیجا مک کلاناهان ازدواج کرد.
مرز ویرجینیا به میدان نبرد در جنگ میان فرانسوی ها و هندیان تبدیل شد، همان طور که بیشترمرزهای مستعمرات شمالی تر پنسیلوانیا ( که مانند ویرجینیا ادعای سرزمین های غرب کوه های آپالاچی را داشتند ) و مریلند ( که مرزهای آن به آپالاچینز ختم می شد ) نیز میدان نبرد شد. ویرجینیا نیروهای استانی را سازمان داد تا از شهرک نشینانی که در معرض حملات، توسط هندی ها از تجاوز به قلمرو خود ناراحت بودند، دفاع کنند؛ لویس، کاپیتان هنگ جورج واشینگتن در ویرجینیا شد. پس از شکست در نبرد گریت میدوز در ۱۷۵۴، واشینگتن مجبور شد تسلیم فرانسوی ها شود. لویس در آن زمان در فورت نسیستی ( در پنسیلوانیای امروزی ) بود و او نیز از سراسر آپالاچیان به سمت شرق عقب نشینی کرد.
