آندرآ دل سارتو.
«شام آخر»، اثر آنْدرِآ دل سارتو (۱۴۸۶م ـ۱۵۳۰)(Andrea del Sarto)
«بحث بر سر تثلیث»، اثر «مریم مقدس و عفریتگان پرنده وش»، اثر نقاش ایتالیاییِ دورۀ رنسانس. در فلورانسزندگی می کرد، و از چیره دست ترین تک چهره سازان و نقاشان پرده های دینیِ زمان خود بود. دیوارنگارههایش در فلورانس، ازجمله تولد مریم عذرا (۱۵۱۴، کلیسای سانتا آنونتسیاتا)، از برترین آثار هنریِ دورۀ رنسانس اند. شیوه اش شکوهمند، ناب، و شاخص هنر رنسانس متعالیاست.تأثیرپذیری از بزرگانی مانند داوینچی، میکلانژ و رافائل در آثارش مشخص است. عموماً در موضوعات مذهبی نقاشی می کرد و رگه هایی از آثار متأخرش ظهور مانریسم را نوید می دهند. سارتو فرزند یک خیاط بود و در هفت سالگی به آهنگری مشغول شد اما به خاطر قدرت خارق العاده اش در حکاکی، به شاگردی نقاشی گمنام رسید. آن چه از زندگی اش می دانیم عموماً به وسیله ی وازاری نقل شده است. وازاری، که خود مدتی کوتاه نزد سارتو آموزش دیده بود،آثار این نقاش را بی نقص توصیف کرده و در عین حال، او را شخصیتی ضعیف خوانده که کاملاً تحت سیطره ی همسر بدطینتش قرار دارد. این ویژگی شخصیتی حتی منبع الهام یک کمدی رمانتیک از آلفرد دو موسه و یک شعر از رابرت براونینگ درباره ی زندگی او بوده است. همچنین ارنست جونز، زندگی نامه نویس فروید، در پژوهش مفصلی درباره ی این نقاش سعی کرده است فقدان قدرت در نقاشی های لطیف و چشم نوازش را به این ویژگی شخصیتی ارتباط بدهد.
دل سارتو نخست نزد پیِرو دی کوزیمو، و نقاشان دیگر هنر آموخت، اما بیشتر از مازاتچوو میکلانژ تأثیر گرفت. از حدود ۱۵۱۰ به بعد، سرآمد نقاشان فلورانس و هم پایۀ فرا بارتولومئوشناخته شد؛ پس از آن به تدریج، جای خود را به نقاشان شیوه گر(مانریست) واگذارد، که بعد از دورۀ رنسانس متعالی در دهۀ ۱۵۲۰، سربرآوردند. افزون بر تک چهره سازی ها، پرده های دینی بسیاری نقاشی کرد؛ ازجمله مریم عذرا و عفریتگان پرنده وشکه نمونه ای از زیبایی کلاسیکاست، و کارهای رافائلرا تداعی می کند.در ۱۵۱۸، به فرانسه رفت و در برنامه های کاخ سازی فرانسوای اولمشارکت کرد. در ۱۵۱۹ با بودجه ای از طرف پادشاه فرانسه به ایتالیا بازگشت، و مأموریت یافت آثاری تازه برای مجموعۀ هنری دربار فرانسه فراهم کند. لیکن دل سارتو آن وجوه را صرف ساختن خانه ای برای خود کرد و هرگز به دربار فرانسه بازنگشت. بعد از این دوره،تغییراتی در سبکش پدیدار شد. از جمله بیان گری حساب شده، ترکیب بندی های پیچیده و مصنوع و فیگورهایی که در کمال وقار به تصویر کشیده شده اند. در سال های بعد، متأثر از رافائل و میکلانژ، جنبه ای حماسی به آثارش بخشید، با این حال عناصر اصلی سبک شخصی اش که بیانگر انسانیت و ظرافت رفتارهای بشری بودند، همچنان در کارهایش حفظ شد.
در سال های آخر زندگی همچنان مشغول کشیدن نقاشی و تربیت شاگرد بود. سارتو به دلیل ابتلا به عفونتی که در فلورانس شیوع پیدا کرده بود درگذشت و سه عدد از تابلوهایی که در آخرین روزها درگیرش کرده بود، ناتمام باقی ماندند.
منابع:
THE Oxford Dictionary of Art, second edition, edited by Ian Chilvers and Dennis Farr. Oxford University press
The Dictionary of Art, edited by Jane Turner, Volume 3, GROVE publication
«شام آخر»، اثر آنْدرِآ دل سارتو (۱۴۸۶م ـ۱۵۳۰)(Andrea del Sarto)
«بحث بر سر تثلیث»، اثر «مریم مقدس و عفریتگان پرنده وش»، اثر نقاش ایتالیاییِ دورۀ رنسانس. در فلورانسزندگی می کرد، و از چیره دست ترین تک چهره سازان و نقاشان پرده های دینیِ زمان خود بود. دیوارنگارههایش در فلورانس، ازجمله تولد مریم عذرا (۱۵۱۴، کلیسای سانتا آنونتسیاتا)، از برترین آثار هنریِ دورۀ رنسانس اند. شیوه اش شکوهمند، ناب، و شاخص هنر رنسانس متعالیاست.تأثیرپذیری از بزرگانی مانند داوینچی، میکلانژ و رافائل در آثارش مشخص است. عموماً در موضوعات مذهبی نقاشی می کرد و رگه هایی از آثار متأخرش ظهور مانریسم را نوید می دهند. سارتو فرزند یک خیاط بود و در هفت سالگی به آهنگری مشغول شد اما به خاطر قدرت خارق العاده اش در حکاکی، به شاگردی نقاشی گمنام رسید. آن چه از زندگی اش می دانیم عموماً به وسیله ی وازاری نقل شده است. وازاری، که خود مدتی کوتاه نزد سارتو آموزش دیده بود،آثار این نقاش را بی نقص توصیف کرده و در عین حال، او را شخصیتی ضعیف خوانده که کاملاً تحت سیطره ی همسر بدطینتش قرار دارد. این ویژگی شخصیتی حتی منبع الهام یک کمدی رمانتیک از آلفرد دو موسه و یک شعر از رابرت براونینگ درباره ی زندگی او بوده است. همچنین ارنست جونز، زندگی نامه نویس فروید، در پژوهش مفصلی درباره ی این نقاش سعی کرده است فقدان قدرت در نقاشی های لطیف و چشم نوازش را به این ویژگی شخصیتی ارتباط بدهد.
دل سارتو نخست نزد پیِرو دی کوزیمو، و نقاشان دیگر هنر آموخت، اما بیشتر از مازاتچوو میکلانژ تأثیر گرفت. از حدود ۱۵۱۰ به بعد، سرآمد نقاشان فلورانس و هم پایۀ فرا بارتولومئوشناخته شد؛ پس از آن به تدریج، جای خود را به نقاشان شیوه گر(مانریست) واگذارد، که بعد از دورۀ رنسانس متعالی در دهۀ ۱۵۲۰، سربرآوردند. افزون بر تک چهره سازی ها، پرده های دینی بسیاری نقاشی کرد؛ ازجمله مریم عذرا و عفریتگان پرنده وشکه نمونه ای از زیبایی کلاسیکاست، و کارهای رافائلرا تداعی می کند.در ۱۵۱۸، به فرانسه رفت و در برنامه های کاخ سازی فرانسوای اولمشارکت کرد. در ۱۵۱۹ با بودجه ای از طرف پادشاه فرانسه به ایتالیا بازگشت، و مأموریت یافت آثاری تازه برای مجموعۀ هنری دربار فرانسه فراهم کند. لیکن دل سارتو آن وجوه را صرف ساختن خانه ای برای خود کرد و هرگز به دربار فرانسه بازنگشت. بعد از این دوره،تغییراتی در سبکش پدیدار شد. از جمله بیان گری حساب شده، ترکیب بندی های پیچیده و مصنوع و فیگورهایی که در کمال وقار به تصویر کشیده شده اند. در سال های بعد، متأثر از رافائل و میکلانژ، جنبه ای حماسی به آثارش بخشید، با این حال عناصر اصلی سبک شخصی اش که بیانگر انسانیت و ظرافت رفتارهای بشری بودند، همچنان در کارهایش حفظ شد.
در سال های آخر زندگی همچنان مشغول کشیدن نقاشی و تربیت شاگرد بود. سارتو به دلیل ابتلا به عفونتی که در فلورانس شیوع پیدا کرده بود درگذشت و سه عدد از تابلوهایی که در آخرین روزها درگیرش کرده بود، ناتمام باقی ماندند.
منابع:
THE Oxford Dictionary of Art, second edition, edited by Ian Chilvers and Dennis Farr. Oxford University press
The Dictionary of Art, edited by Jane Turner, Volume 3, GROVE publication
wikijoo: آندرآ_دل_سارتو