اندر افتادن

لغت نامه دهخدا

اندرافتادن. [ اَ دَ اُ دَ ] ( مص مرکب ) حادث شدن. اتفاق افتادن : حرب اندرافتاد میان فریقین. ( تاریخ سیستان ). || خود را در میان چیزی انداختن :
میزری چبود اگر او گویدم
دررو اندر عین آتش بی ندم
اندرافتم از کمال اعتقید
نیستم زاکرام ایشان ناامید.
مولوی.
اندرافتد گاو [ درمیان علف ] با جوع البقر
تا بشب آنرا چرداو سربسر.
مولوی.
و رجوع به افتادن شود.
- اندرافتادن به کسی یا چیزی ؛ درافتادن با او : این چند تن فصحا جمع شدند و گفتند ما نقیضه قرآن همی تصنیف کنیم و مدتهاء مدید بدان اندرافتادند و فصیح تر ایشان ابن المقفع. ( مجمل التواریخ ). و رجوع به درافتادن شود.

فرهنگ فارسی

حادث شدن . اتفاق افتادن

پیشنهاد کاربران

بپرس