اندای

لغت نامه دهخدا

اندای. [ اَ ] ( نف مرخم ) اندودکننده و کاهگل مالنده. ( ناظم الاطباء ). کاهگل کن وکاهگل کننده. ( مؤید الفضلاء ) ( از شرفنامه منیری ). || ( اِ ) آژند و گچ. || شکوه و شکایت. ( ناظم الاطباء ). و رجوع به اندا و اندودن شود.

اندای. [ اَ ]( مغولی ، اِ ) دوست. رفیق. اندا. رجوع به اندا شود.

اندای. [ اَ ] ( اِخ ) دهی است از بخش تربت جام شهرستان مشهد با 449 تن سکنه. آب آن از قنات و محصول آن غلات و پنبه است. ( از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 9 ).

فرهنگ فارسی

( اسم ) ۱ - گلابه کاهگل . ۲ - ( اسم ) در ترکیب بجای (انداینده ) استعمال شود: بام اندا.
ده از بخش تربت جام شهرستان مشهد . آب از قنات . محصول : غلات و پنبه .

پیشنهاد کاربران

بپرس