انجیر بنگالی ( نام علمی: Ficus benghalensis ) نام یک گونه از زیرسرده انجیر هندی است. این درخت بومی شبه قاره هند است. این درخت در جنوب ایران نیز می روید و از آبادان تا بوشهر و چابهار و تیس انتشار دارد. انجیر بنگالی در جنوب ایران با نام های محلی لول، لور، لیلک یا مکرزن[ ۱] و در جزیره خارک لیل و در جزیره کیش لور شناخته می شود. در کتب طب سنتی فارسی با نام های بژ و اثاب آمده است. اشاره ترانه ای جنوبی که می گوید درخت مکرزن صد ریشه دارد به انجیر بنگالی است. [ ۲]
انجیر بنگالی درختی بزرگ و همیشه سبز تا نیمه خزان کننده است و رشدی کند دارد. تاج پوششی آن گسترده و نامتقارن است و با شاخ و برگ فراوان به عنوان یک درخت سایه ده با سایه سنگین در پارک های جنگلی، پیاده روها و پارک های شهری کشت می شود.
انجیر بنگالی درختی است عظیم که دارای شیرآبه کائوچوئی است. انجیر بنگالی ممکن است چند درخت به نظر آید زیرا تنه های بسیار دارد. این درخت ممکن است بیش از هزار تنه داشته باشد. انجیر بنگالی از گیاهان تیره انجیر و توت است؛ و در آسیای جنوبی و سایر سرزمین های منطقه گرمسیری پیدا می شود. میوه این درخت قرمز است به مصرف خوراک پرندگان و میمونها و خفاشان می رسد.
ارتفاع این درخت ۲۰ تا ۳۰ متر هم می رسد. برگ انجیر بنگالی ساده، شفاف، کرمی و شکننده است و دارای دمبرگ است. شکل آن شبیه به تخم مرغ کشیده است. تاج درخت دارای گستردگی افقی بیشتر از عمودی است. تراکم برگ انجیر بنگالی نسبت به انجیر معابد بیشتر است. در زمین های با زهکشی مناسب رشد بهتری دارد. دارای گلدهی بهاره و پاییزه است. میوه های انجیر بنگالی به صورت فندقی و چسبیده به شاخه هستند. میوه دهی در تابستان و در حدود ۴۵ روزه است. از انشعابات و ساقه های هوایی آن ریشه های هوایی خارج شده و به زمین می رسد و در آن فرومی رود و ساقه های جدیدی از درخت را ایجاد می کند. برگ های آن بیضی و کامل و براق به طول حدود ۲۵ سانتیمتر است که اگر بیخ برگ را بکنند شیره سفیدرنگی از آن خارج می شود.
هر درخت انجیر بنگالی از بالای یک درخت دیگر آغاز به رشد می کند. ممکن است یکی از جانوران دانه ای از آن را بر بالای درخت نخلی بر جای نهد. دانه شروع به رشد می کند و نهالی که حاصل می شود ریشه ای به درون خاک فرومی کند. به زودی ریشه های دیگر از اطراف درخت نخلی وارد خاک می شوند. درخت انجیر بنگالی نورسته به سرعت شاخه می دهد. درخت نخل سرانجام خشک می شود و می پوسد ولی درخت انجیر بنگالی دیگر نیاز به تکیه گاه ندارد. [ ۳]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفانجیر بنگالی درختی بزرگ و همیشه سبز تا نیمه خزان کننده است و رشدی کند دارد. تاج پوششی آن گسترده و نامتقارن است و با شاخ و برگ فراوان به عنوان یک درخت سایه ده با سایه سنگین در پارک های جنگلی، پیاده روها و پارک های شهری کشت می شود.
انجیر بنگالی درختی است عظیم که دارای شیرآبه کائوچوئی است. انجیر بنگالی ممکن است چند درخت به نظر آید زیرا تنه های بسیار دارد. این درخت ممکن است بیش از هزار تنه داشته باشد. انجیر بنگالی از گیاهان تیره انجیر و توت است؛ و در آسیای جنوبی و سایر سرزمین های منطقه گرمسیری پیدا می شود. میوه این درخت قرمز است به مصرف خوراک پرندگان و میمونها و خفاشان می رسد.
ارتفاع این درخت ۲۰ تا ۳۰ متر هم می رسد. برگ انجیر بنگالی ساده، شفاف، کرمی و شکننده است و دارای دمبرگ است. شکل آن شبیه به تخم مرغ کشیده است. تاج درخت دارای گستردگی افقی بیشتر از عمودی است. تراکم برگ انجیر بنگالی نسبت به انجیر معابد بیشتر است. در زمین های با زهکشی مناسب رشد بهتری دارد. دارای گلدهی بهاره و پاییزه است. میوه های انجیر بنگالی به صورت فندقی و چسبیده به شاخه هستند. میوه دهی در تابستان و در حدود ۴۵ روزه است. از انشعابات و ساقه های هوایی آن ریشه های هوایی خارج شده و به زمین می رسد و در آن فرومی رود و ساقه های جدیدی از درخت را ایجاد می کند. برگ های آن بیضی و کامل و براق به طول حدود ۲۵ سانتیمتر است که اگر بیخ برگ را بکنند شیره سفیدرنگی از آن خارج می شود.
هر درخت انجیر بنگالی از بالای یک درخت دیگر آغاز به رشد می کند. ممکن است یکی از جانوران دانه ای از آن را بر بالای درخت نخلی بر جای نهد. دانه شروع به رشد می کند و نهالی که حاصل می شود ریشه ای به درون خاک فرومی کند. به زودی ریشه های دیگر از اطراف درخت نخلی وارد خاک می شوند. درخت انجیر بنگالی نورسته به سرعت شاخه می دهد. درخت نخل سرانجام خشک می شود و می پوسد ولی درخت انجیر بنگالی دیگر نیاز به تکیه گاه ندارد. [ ۳]
wiki: انجیر بنگالی