انجمن بین المللی کارگران ( انگلیسی: International Workingmen's Association؛ ۱۸۶۴ - ۱۸۷۶ ) که بین الملل اول یا انترناسیونال اول نیز خوانده می شود، اتحاد سوسیالیست های جهان و انجمنی تحت تأثیر عقاید کارل مارکس بود. پس از بروز اختلاف بین افراد تأثیرگذار در سال ۱۸۷۶ فرو پاشید و بین الملل دوم در سال های بعد با تفکرات سوسیال دموکراسی تجدید حیات یافت. واژه انترناسیونال به معنای بین الملل به آن سازمان های جهانی کارگری گفته می شد که از اواخر قرن ۱۹ تا اواسط قرن ۲۰ در دوره های مختلف تکامل جامعه تشکیل شد. الهام بخش تشکیل آن آموزش مارکسیسم و اساسش همبستگی بین المللی کارگران و زحمتکشان کشورهای مختلف بود.
... [مشاهده متن کامل]
نخستین جامعه بین المللی کارگران که بعداً به بین الملل اول معروف شد در سال ۱۸۶۴ توسط کارل مارکس پایه گذاری شد. مدت ها بود که مارکس و فردریش انگلس برای ایجاد حزب طبقه کارگر مبارزه می کردند و تأسیس انترناسیونال به مثابه سازمان بین المللی پرولتاریا ثمره این مبارزه و پیروزی مارکسیستی در جنبش کارگری یک قرن پیش بود. بر اثر رشد سرمایه داری در نیمه دوم قرن نوزدهم و اعتلای نهضت کارگری و دموکراتیک دراغلب کشورهای پیش افتاده و لزوم همبستگی و کمک متقابل این نهضت ها در مقیاس جهانی، تشکیل سازمان بین المللی کارگران به یک ضرورت تاریخی مبدل شده بود. انترناسیونال اول در ۲۸ سپتامبر ۱۸۶۴ در لندن تأسیس شد. اعلامیه تشکیل آن را مارکس نوشته است. این سند به برنامه پرولتاریای انقلابی در قرن نوزدهم مبدل شد و در آن وظیفه پرولتاریا سرنگون ساختن قدرت سرمایه و استقرار حکومت کارگران از طریق مبارزه سیاسی تعریف شده بود.
احزاب کارگری در آن زمان به شکل شعب این سازمان بین المللی در کشورهای مختلف تأسیس یافتند. در کم تر از دو سال ۲۰ سازمان از این قبیل، تقریباً در تمام کشورهای اروپا و در سایر قاره ها تشکیل شد. مارکس در تمام مدت موجودیت انترناسیونال اول عضو شورای عمومی آن بود و همراه با انگلس و سایر طرفداران سوسیالیسم علیه عقاید خرده بورژوایی در جنبش کارگری به شدت مبارزه کرد. چاپ کتاب سرمایه ( کاپیتال ) در سال ۱۸۶۷ وسیله بسیار مهم ترتیب سازمان های کارگری در روح مارکسیسم و پیروزی سوسیالیسم بود.
مهم ترین کنگره های انترناسیونال اول در این مرحله از سال ۱۸۶۶ هر سال یک بار به ترتیب در شهر ژنو، لوزان و بروکسل و بازل تشکیل شد. در مرحله بعدی مبارزه داخلی انترناسیونال اول علیه آنارشیسم جریان یافت که در اسپانیا و ایتالیا طرفدارانی داشت. مارکس و طرفدارانش ماهیت ضد پرولتاریا و فعالیت های سازمان شکنانه آنارشیسم را فاش کرده و پیروزی سوسیالیسم را تأمین نمودند.
... [مشاهده متن کامل]
نخستین جامعه بین المللی کارگران که بعداً به بین الملل اول معروف شد در سال ۱۸۶۴ توسط کارل مارکس پایه گذاری شد. مدت ها بود که مارکس و فردریش انگلس برای ایجاد حزب طبقه کارگر مبارزه می کردند و تأسیس انترناسیونال به مثابه سازمان بین المللی پرولتاریا ثمره این مبارزه و پیروزی مارکسیستی در جنبش کارگری یک قرن پیش بود. بر اثر رشد سرمایه داری در نیمه دوم قرن نوزدهم و اعتلای نهضت کارگری و دموکراتیک دراغلب کشورهای پیش افتاده و لزوم همبستگی و کمک متقابل این نهضت ها در مقیاس جهانی، تشکیل سازمان بین المللی کارگران به یک ضرورت تاریخی مبدل شده بود. انترناسیونال اول در ۲۸ سپتامبر ۱۸۶۴ در لندن تأسیس شد. اعلامیه تشکیل آن را مارکس نوشته است. این سند به برنامه پرولتاریای انقلابی در قرن نوزدهم مبدل شد و در آن وظیفه پرولتاریا سرنگون ساختن قدرت سرمایه و استقرار حکومت کارگران از طریق مبارزه سیاسی تعریف شده بود.
احزاب کارگری در آن زمان به شکل شعب این سازمان بین المللی در کشورهای مختلف تأسیس یافتند. در کم تر از دو سال ۲۰ سازمان از این قبیل، تقریباً در تمام کشورهای اروپا و در سایر قاره ها تشکیل شد. مارکس در تمام مدت موجودیت انترناسیونال اول عضو شورای عمومی آن بود و همراه با انگلس و سایر طرفداران سوسیالیسم علیه عقاید خرده بورژوایی در جنبش کارگری به شدت مبارزه کرد. چاپ کتاب سرمایه ( کاپیتال ) در سال ۱۸۶۷ وسیله بسیار مهم ترتیب سازمان های کارگری در روح مارکسیسم و پیروزی سوسیالیسم بود.
مهم ترین کنگره های انترناسیونال اول در این مرحله از سال ۱۸۶۶ هر سال یک بار به ترتیب در شهر ژنو، لوزان و بروکسل و بازل تشکیل شد. در مرحله بعدی مبارزه داخلی انترناسیونال اول علیه آنارشیسم جریان یافت که در اسپانیا و ایتالیا طرفدارانی داشت. مارکس و طرفدارانش ماهیت ضد پرولتاریا و فعالیت های سازمان شکنانه آنارشیسم را فاش کرده و پیروزی سوسیالیسم را تأمین نمودند.
