انتی بیوتیک گلیکوپپتید

دانشنامه عمومی

آنتی بیوتیک گلیکوپپتید. آنتی بیوتیک های گلیکوپپتید ( به انگلیسی: Glycopeptide antibiotic ) گروهی از آنتی بیوتیک های مؤثر بر سنتز دیواره باکتری هستند. آنتی بیوتیک های گلیکوپپتیدی پرکاربرد عبارت اند از وانکومایسین، تئی کوپلانین، تلاوانسین، راموپلانین، دالباوانسین و اوریتاوانسین. وانکومایسین در صورت وجود عفونت مشکوک به استافیلوکوک اورئوس مقاوم به متی سیلین استفاده می شود.
برخی از اعضای این دسته آنتی بیوتیک ها با مهار سنتز پپتیدوگلیکان، سنتز دیواره های سلولی در باکتری را مهار می کنند. آنها به اسیدهای آمینه درون دیواره سلولی متصل می شوند و از افزودن واحدهای جدید به پپتیدوگلیکان جلوگیری می کنند. به طور خاص ، آنها در پپتیدوگلیکان به آکریل - دی - الانیل - دی - الانین متصل می شوند. بسیاری از گلیکوپپتیدها عملکرد گلیکوزیل ترانسفرازها را مهار می کنند، که وظیفه پلیمر کردن بلوک های اسید آمینه/قند به پپتیدوگلیکان را بر عهده دارند.
با توجه به سمیت آن ها، استفاده از آنتی بیوتیک های گلیکوپپتید محدود به بیمارانی است که مبتلا به بیماری حاد هستند، مانند کسانی که دارای حساسیت شدید به بتا - لاکتام ها هستند، یا به گونه های مقاوم به بتا - لاکتام آلوده هستند. این آنتی بیوتیک ها عمدتاً در برابر کوکسی های گرم مثبت مؤثر هستند. آنها طیف محدودی از عملکرد را نشان می دهند و فقط در برابر انتروکوک ها خاصیت ضد باکتری دارند. برخی از بافت ها توسط گلیکوپپتیدها به خوبی قابل نفوذ نیست و به مایع مغزی - نخاعی نفوذ نمی کنند.
عکس آنتی بیوتیک گلیکوپپتید
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلف

پیشنهاد کاربران

بپرس