آنتونیو نِگری ( ایتالیایی: Antonio "Toni" Negri؛ زادهٔ ۱ اوت ۱۹۳۳ – درگذشتهٔ ۱۶ دسامبر ۲۰۲۳ ) فیلسوف مارکسیست اسپینوزیست، استاد علوم سیاسی در دانشگاه پاریس و دانشگاه پادووا در رم بود. او از رهبران جنبش های چپ رادیکال و ضد جهانی شدن بود.
... [مشاهده متن کامل]
آنتونیو نگری در ۱ اوت ۱۹۳۳ در پادووا در شمال ایتالیا و در نزدیکی ونیز زاده شد. پدر او از طبقه کارگر و یکی از بنیانگذاران حزب کمونیست ایتالیا در کنگره لیورنو در سال ۱۹۲۱ بود که برای جنبش کارگری این کشور کنگره ای سرنوشت ساز به شمار می رفت.
پدر آنتونیو به دلیل فعالیت های سیاسی به دست فاشیست ها دستگیر شد و در سال ۱۹۳۶ درگذشت. پس از مرگ پدر، مادر آنتونیو به تنهایی، او را به همراه دو فرزند دیگر بزرگ کرد.
نگری در جوانی در دوران کوتاهی با شعبه حزب سوسیالیست ایتالیا در شهر پادووا در ارتباط بود. دیدار او از کیبوتص های اسرائیل در سال های ۱۹۵۴ و ۱۹۵۵ و زندگی در آنها باعث گرویدن نگری به کمونیسم شد.
آنتونیو نگری دوران تحصیلات عالی را با موفقیت درخشان در دانشگاه پادووا به پایان رساند. پس از آن در اوایل دهه ۱۹۶۰ میلادی به کار تدریس به عنوان استاد فلسفه در همان دانشگاه پرداخت و همزمان عازم سفرهای متعدد به کشورهای مختلف به ویژه شمال آفریقا و خاورمیانه شد.
پس از قیام بوداپست در سال ۱۹۶۰ که موجب جدایی جناح چپ حزب کمونیست ایتالیا از جناح ارتدوکس این حزب ( جریان چپ رسمی در ایتالیا ) شد رهبران فکری این جنبش انقلابی مانند آنتونیو نگری و ماریو ترونتی که همچنان به آرمان های آنتونیو گرامشی وفادار بودند، در نشریه ای به نام دفترچه های سرخ گرد هم آمدند. آنها در پی ایجاد جریانی مستقل و رزمنده برآمدند که بعدها ورکریسم یا اتونومیسم نام گرفت.
نگری در دهه های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ با رهبری جنبش های «نیروی کارگر» و سپس «خودمختاری کارگر» الهام بخش مبارزات سیاسی بود. نگری و همفکران او در تورین و میلان با اتحادیه ها و حزب کمونیست مبارزه می کردند. خود او در ونیز ( جایی که مدتی در آن ساکن بود ) به کارگران برای ایجاد سازمان خاص خود کمک کرد.
نگری و جریان اتونومیسم با محکوم کردن حزب کمونیست ایتالیا، نه تنها سرمایه و دولت، بلکه احزاب چپ رسمی و پارلمانی این کشور را هم مورد انتقاد قرار دادند و در پی به چالش کشیدن همدستی این جریانات رسمی برآمدند. این رویکرد از نوعی طرح فکری نشئت می گرفت که نگری برای نجات مارکس از خوانش ارتدکس در ذهن داشت.
... [مشاهده متن کامل]
آنتونیو نگری در ۱ اوت ۱۹۳۳ در پادووا در شمال ایتالیا و در نزدیکی ونیز زاده شد. پدر او از طبقه کارگر و یکی از بنیانگذاران حزب کمونیست ایتالیا در کنگره لیورنو در سال ۱۹۲۱ بود که برای جنبش کارگری این کشور کنگره ای سرنوشت ساز به شمار می رفت.
پدر آنتونیو به دلیل فعالیت های سیاسی به دست فاشیست ها دستگیر شد و در سال ۱۹۳۶ درگذشت. پس از مرگ پدر، مادر آنتونیو به تنهایی، او را به همراه دو فرزند دیگر بزرگ کرد.
نگری در جوانی در دوران کوتاهی با شعبه حزب سوسیالیست ایتالیا در شهر پادووا در ارتباط بود. دیدار او از کیبوتص های اسرائیل در سال های ۱۹۵۴ و ۱۹۵۵ و زندگی در آنها باعث گرویدن نگری به کمونیسم شد.
آنتونیو نگری دوران تحصیلات عالی را با موفقیت درخشان در دانشگاه پادووا به پایان رساند. پس از آن در اوایل دهه ۱۹۶۰ میلادی به کار تدریس به عنوان استاد فلسفه در همان دانشگاه پرداخت و همزمان عازم سفرهای متعدد به کشورهای مختلف به ویژه شمال آفریقا و خاورمیانه شد.
پس از قیام بوداپست در سال ۱۹۶۰ که موجب جدایی جناح چپ حزب کمونیست ایتالیا از جناح ارتدوکس این حزب ( جریان چپ رسمی در ایتالیا ) شد رهبران فکری این جنبش انقلابی مانند آنتونیو نگری و ماریو ترونتی که همچنان به آرمان های آنتونیو گرامشی وفادار بودند، در نشریه ای به نام دفترچه های سرخ گرد هم آمدند. آنها در پی ایجاد جریانی مستقل و رزمنده برآمدند که بعدها ورکریسم یا اتونومیسم نام گرفت.
نگری در دهه های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ با رهبری جنبش های «نیروی کارگر» و سپس «خودمختاری کارگر» الهام بخش مبارزات سیاسی بود. نگری و همفکران او در تورین و میلان با اتحادیه ها و حزب کمونیست مبارزه می کردند. خود او در ونیز ( جایی که مدتی در آن ساکن بود ) به کارگران برای ایجاد سازمان خاص خود کمک کرد.
نگری و جریان اتونومیسم با محکوم کردن حزب کمونیست ایتالیا، نه تنها سرمایه و دولت، بلکه احزاب چپ رسمی و پارلمانی این کشور را هم مورد انتقاد قرار دادند و در پی به چالش کشیدن همدستی این جریانات رسمی برآمدند. این رویکرد از نوعی طرح فکری نشئت می گرفت که نگری برای نجات مارکس از خوانش ارتدکس در ذهن داشت.
