انتونیو باندراس

آنتونیو باندراس. خوزه آنتونیو دومینگوئِس باندرا ( انگلیسی: José Antonio Domínguez Bandera؛ زاده ۱۰ اوت ۱۹۶۰ ) که با نام حرفه ای آنتونیو باندراس شناخته می شود، بازیگر و کارگردان اسپانیایی است. او به خاطر فعالیت خود در ژانرهای گوناگون فیلم شناخته شده است، و جوایز مختلفی از جمله یک جایزه جشنواره فیلم کن و یک جایزه فیلم اروپا، علاوه بر نامزدی جایزه اسکار، جایزه تونی، دو جایزه امی ساعات پربیننده و پنج جایزه گلدن گلوب دریافت کرده است.
باندراس نخستین بار در فیلم کمدی اسکروبال از پدرو آلمودوار با عنوان هزارتوی شور ( ۱۹۸۲ ) ظاهر شد. این دو از آن زمان در فیلم های زیادی از جمله ماتادور ( ۱۹۸۶ ) ، قانون میل ( ۱۹۸۷ ) ، زنان در آستانه فروپاشی عصبی ( ۱۹۸۸ ) ، منو ببند! ( ۱۹۸۹ ) و پوستی که در آن زندگی می کنم ( ۲۰۱۱ ) همکاری کرده اند. باندراس برای فیلم درد و شکوه ( ۲۰۱۹ ) جوایز مختلفی را برای بهترین بازیگر مرد از جمله جایزه جشنواره فیلم کن، جایزه گویا و همچنین نامزدی جوایز اسکار و گلدن گلوب را دریافت کرد.
او همچنین برای چندین فیلم هالیوودی، مانند فیلادلفیا ( ۱۹۹۳ ) ، مصاحبه با خون آشام ( ۱۹۹۴ ) ، دسپرادو ( ۱۹۹۵ ) ، آدم کش ها ( ۱۹۹۵ ) ، اویتا ( ۱۹۹۶ ) ، و نقاب زورو ( ۱۹۹۸ ) شناخته شده است. او همچنین در سه فیلم نخست از مجموعه فیلم بچه های جاسوس ( ۲۰۰۱–۲۰۰۳ ) ظاهر شد و صدای گربه چکمه پوش را در فرانچایز شرک ( ۲۰۰۴–اکنون ) و فیلم های اسپین آف آن گربه چکمه پوش ( ۲۰۱۱ ) و گربه چکمه پوش: آخرین آرزو ( ۲۰۲۲ ) ارائه کرد.
در سال ۲۰۰۳، باندراس نخستین حضور خود را در تئاتر ایالات متحده در نقش گیدو کانتینی در موزیکال نه انجام داد، که برای آن نامزد دریافت جایزه تونی و برنده جایزه درام میز شد. او نامزدی جایزه امی را برای نقش هایش در فیلم تلویزیونی پانچو ویلا خودش بازیگر می شود ( ۲۰۰۴ ) و فصل دوم نابغه ( ۲۰۱۸ ) دریافت کرد. بازی او در نقش پابلو پیکاسو در مورد دوم تحسین منتقدان را برانگیخت.
خوزه آنتونیو دومینگوئز باندرا[ ۱] در ۱۰ اوت ۱۹۶۰ در مالاگا، [ ۲] از افسر ژاندارم گارد مدنی خوزه دومینگوئز پریتو ( ۱۹۲۰–۲۰۰۸ ) و معلم مدرسه آنا باندرا گالیگو ( ۱۹۳۳–۲۰۱۷ ) به دنیا آمد. [ ۳] [ ۴] او یک برادر کوچکتر به نام فرانسیسکو دارد. [ ۴] باندراس در کودکی می خواست یک فوتبالیست حرفه ای شود تا اینکه پای شکسته اش رویاهای او را در سن ۱۵ سالگی به حاشیه برد. او علاقه شدیدی به هنرهای نمایشی نشان داد و بخشی از مدرسه - تئاتر «آرا» که توسط آنجلس روبیو - آرگولس ای الساندری ( همسر دیپلمات و فیلمساز ادگار نویل ) اداره می شد و کالج هنرهای دراماتیک، هر دو در مالاگا، تشکیل شد. کار او روی صحنه و اجراهایش در خیابان ها در نهایت باعث شد در تئاتر ملی اسپانیا جایگاهی برای خود پیدا کند. [ ۵]