انتن جهت دار

آنتن جهت دار. آنتن جهت دار یا آنتن های سویی ( به انگلیسی: directional antenna ) یا آنتن باریکه ای ( به انگلیسی: beam antenna ) آنتنی است که توان بیشتری را در جهت های خاص تابش یا دریافت می کند که امکان افزایش عملکرد و کاهش تداخل منابع ناخواسته را فراهم می کند. آنتن های جهت دار عملکرد بیشتری را نسبت به آنتن های دوقطبی - یا به طور کلی آنتن های همه جهته - هنگامی که هم مرکزش ( به انگلیسی: concentration ) بیشتری از تابش در جهت خاصی مورد نظر است، ارائه می دهند.
آنتن با بهره - بالا ( HGA ) یک آنتن سویی با قطر باریکه امواج رادیویی متمرکز و باریک است که امکان هدف گیری دقیق تر سیگنال های رادیویی را فراهم می کند. [ ۱] معمولاً در طول مأموریت های فضایی به آن ها اشاره می شود، [ ۲] این آنتن ها همچنین در سرتاسر زمین مورد استفاده قرارمی گیرند، با موفقیت در مناطق مسطح و باز که در آن هیچ کوهی وجود ندارد که امواج رادیویی را مختل کند. [ نیازمند منبع] در مقابل، یک آنتن کم بهره ( LGA ) یک آنتن همه جهته با قطر باریکه امواج رادیویی فراخ ( به انگلیسی: broad ) است که به سیگنال اجازه می دهد حتی در مناطق کوهستانی به خوبی منتشرشود و بنابراین بدون توجه به زمینگان ( به انگلیسی: terrain ) اتکاپذیرتر است. آنتن های کم بهره اغلب در فضاپیماها به عنوان پشتیبان برای آنتن های با بهره - بالا استفاده می شوند، که پرتوی بسیار باریک تری را ارسال می کند و بنابراین آماده پزیرش اتلاف سیگنال است. [ ۳]
همه آنتن های کاربردی حداقل تا حدودی جهت دار هستند، اگرچه معمولاً فقط جهت در صفحه موازی با زمین در نظر گرفته می شود و آنتن های کاربردی به راحتی می توانند در یک صفحه همه جهته باشند. رایج ترین انواع آنتن یاگی، آنتن لگاریتمی تناوبی و آنتن بازتابنده گوشه است. [ نیازمند منبع] که اغلب با هم ترکیب می شوند و به صورت تجاری به عنوان آنتن تلویزیونی مسکونی فروخته می شوند. تکرارکننده های سلولی اغلب از آنتن های جهت دار خارجی استفاده می کنند تا سیگنالی به مراتب بیشتر از آنچه در یک تلفن همراه استاندارد به دست می آید ارائه دهند. گیرنده های تلویزیون ماهواره ای معمولاً از آنتن های سهموی استفاده می کنند. برای فرکانس های با طول موج بلند و متوسط، آرایه های برجی در بیشتر موارد به عنوان آنتن جهت دار استفاده می شوند.