انتقال جمعیت لهستانی (۱۹۴۶–۱۹۴۴). انتقال جمعیت لهستانی در ۱۹۴۶–۱۹۴۴ سیاستی بود که شوروی بعد از پایان جنگ جهانی دوم و با تأیید متفقین غربی جهت مهاجرت اجباری مردمان لهستانی از مناطق شرقی لهستان پیش گرفت. ( به تبعید لهستانی ها از کلان منطقه کرسی نیز شناخته می گردد ) پیش از آن نیز در بین سال های ۱۹۳۹ تا ۱۹۴۱ و پس از تهاجم به لهستان توسط شوروی و آلمان، دولت کمونیستی شوروی سیاست های مشابه ای را جهت اخراج لهستانی ها از مناطق تحت تصرف خود پیش گرفته بود. پس از پایان جنگ جهانی دوم سیاست رسمی شوروی جهت انتقال مردمان لهستانی از نواحی اشغالی خود در طی مراحل مختلف بیش از یک میلیون نفر شهروند لهستانی را تحت تأثیر قرار داد.
در سال ۱۹۴۳ طی کنفرانس تهران شوروی خواسته بود تا پس از پایان جنگ و شکست آلمان کلان منطقه کرسی به خاک جمهوری های سوسیالیستی اوکراین، بلاروس و لیتوانی اضافه گردد. در کنفرانس یالتا این تقاضا در کنار دیگر طرح های مهاجرت اجباری مورد توافق رهبران متفقین قرار گرفت و در مورد لهستان، طرح دولت شوروی طی کنفرانس پوتسدام در ۱۹۴۵ که بدون دعوت دولت در تبعید لهستان برگزار گشت از طرف دولت های متفق تأیید گشت.
طبق گزارش های رسمی در بین سال های ۴۶–۱۹۴۵ نزدیک به ۱٬۱۶۷٬۰۰۰ لهستانی که کمتر از ۵۰ درصد آن ها متقاضی انتقال بودند از جمهوری های غربی شوروی انتقال داده شدند. دور دیگری از انتقال لهستانی ها پس از مرگ استالین در سال های ۱۹۵۵ تا ۱۹۵۹ اجرایی گشت.
این فرایند در نوشته ها و منابع مختلف اخراج، نفی بلد، اخراج از میهن یا مهاجرت معکوس نامیده شده است. لفظ مهاجرت معکوس که از طرف شوروی و دولت کمونیستی لهستان استفاده می گشت تلاشی جهت تحریف عمدی وقایع بود زیرا مردمانی که انتقال داده شدند مجبور به خروج از سرزمین مادری خود گشتند و نه بازگشت به آن. در مفهومی گسترده تر این اتفاق را اوج فرایند لهستانی زدایی می دانند که شوروی و دولت دست نشانده اش در لهستان پس از جنگ پیاده نمودند. بسیاری از لهستانی های انتقال داده شده در سرزمین های شرقی سابق آلمان که جمهوری خلق لهستان آن ها را سرزمین های احیا شده می نامید ساکن گشتند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر سال ۱۹۴۳ طی کنفرانس تهران شوروی خواسته بود تا پس از پایان جنگ و شکست آلمان کلان منطقه کرسی به خاک جمهوری های سوسیالیستی اوکراین، بلاروس و لیتوانی اضافه گردد. در کنفرانس یالتا این تقاضا در کنار دیگر طرح های مهاجرت اجباری مورد توافق رهبران متفقین قرار گرفت و در مورد لهستان، طرح دولت شوروی طی کنفرانس پوتسدام در ۱۹۴۵ که بدون دعوت دولت در تبعید لهستان برگزار گشت از طرف دولت های متفق تأیید گشت.
طبق گزارش های رسمی در بین سال های ۴۶–۱۹۴۵ نزدیک به ۱٬۱۶۷٬۰۰۰ لهستانی که کمتر از ۵۰ درصد آن ها متقاضی انتقال بودند از جمهوری های غربی شوروی انتقال داده شدند. دور دیگری از انتقال لهستانی ها پس از مرگ استالین در سال های ۱۹۵۵ تا ۱۹۵۹ اجرایی گشت.
این فرایند در نوشته ها و منابع مختلف اخراج، نفی بلد، اخراج از میهن یا مهاجرت معکوس نامیده شده است. لفظ مهاجرت معکوس که از طرف شوروی و دولت کمونیستی لهستان استفاده می گشت تلاشی جهت تحریف عمدی وقایع بود زیرا مردمانی که انتقال داده شدند مجبور به خروج از سرزمین مادری خود گشتند و نه بازگشت به آن. در مفهومی گسترده تر این اتفاق را اوج فرایند لهستانی زدایی می دانند که شوروی و دولت دست نشانده اش در لهستان پس از جنگ پیاده نمودند. بسیاری از لهستانی های انتقال داده شده در سرزمین های شرقی سابق آلمان که جمهوری خلق لهستان آن ها را سرزمین های احیا شده می نامید ساکن گشتند.
