انتزاع گرایی تغزلی

انتزاع گرایی تَغَزُلی[ ۱] شیوه ای از نقاشی وابسته به هیجان نمایی انتزاعی در دو دههٔ ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ است. به این شیوه «انتزاع گرایی غِنایی» هم گقته شده است. از ویژگی های این مکتب شور شاعرانه و بهره گیری از رنگ های تابناک است.
انتزاع گرایی تغزلی نه تنها با جنبش های حجم گرایی ( کوبیسم ) و فراواقع گرایی ( سوررئالیسم ) که قدیمی تر از آن بودند در تقابل بود بلکه با انتزاع گرایی هندسی نیز تقابل داشد.
البته اصطلاح انتزاع گرایی تغزلی در برخی متون معنایی تقریباً مبهم دارد و در نوشته های مختلف با مفاهیم متفاوتی به کار رفته است ولی به طور کل به جنبه های عمدتاً شهودی ( در مقابل هندسی ) فرم های نقاشی انتزاعی به ویژه آثار مربوط به هیجان نمایی ( اکسپرسیونیسم ) انتزاعی و هواخواهان آن گفته می شود. از این اصطلاح غالباً برای توصیف کاربرد آزادانه و افراطی و پرتجمل رنگ استفاده می شود.