انتاگونیست ادرنرژیک

آنتاگونیست آدرنرژیک. آنتاگونیست آدرنرژیک ( به انگلیسی: Adrenergic antagonist ) دارویست که عملکرد گیرنده های آدرنرژیک را تحریک می کند. پنج گیرنده آدرنرژیک وجود دارد که به دو گروه تقسیم می شوند. اولین گروه، گیرنده های آدرنرژیک بتا ( β ) هستند که شامل گیرنده های β۱ ، β۲ و β۳ هستند. گروه دوم شامل گیرنده های آلفا ( α ) است و شامل گیرنده های α۱ و α۲ هستند. گیرنده های آدرنرژیک در نزدیکی قلب ، کلیه ها ، ریه ها و دستگاه گوارش قرار دارند. [ ۱] همچنین گیرنده های α - آدرنویی وجود دارند که بر روی عضله صاف عروقی قرار دارند. [ ۲]
• فنتولامین
• فنوکسی بنزامین
• تامسولوسین
• پروپرانولول [ ۳]
• نبیولول
• آتنولول
• اکسپرنولول
• متوپرولول
• تیمولول [ ۴]
• پیندولول
• نادولول
• اسمولول
• آسبوتولول
• سوتالول
• تالینولول
• بتاکسولول
• لابتالول [ ۴]
• کارودیلول
آنتاگونیست های آدرنرژیک بیشتر برای بیماری های قلبی عروقی استفاده می شود. آنتاگونیست های آدرنرژیک به طور گسترده ای برای کاهش فشار خون و تسکین فشار خون بالا استفاده می شود. [ ۵] ثابت شده است که این آنتاگونیست ها درد ناشی از سکته قلبی و همچنین اندازه آنفارکتوس را که با ضربان قلب ارتباط دارد تسکین می دهند. [ ۶]
کاربردهای غیر قلبی عروقی کمی برای آنتاگونیست های آدرنرژیک وجود دارد. آنتاگونیست های آلفا - آدرنرژیک برای درمان سنگ های حالب، اختلالات درد و وحشت، علائم ترک مواد مخدر و بیهوشی استفاده می شود. [ ۷] [ ۲]