انتاء
لغت نامه دهخدا
انتاء. [ اِ ] ( ع مص ) سپس ماندن. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( آنندراج ). درنگ کردن. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). تأخر. ( از اقرب الموارد ). || شکستن و آماسیده کردن بینی کسی را. || موافق شدن با کسی در شکل و در سیرت ، یقال : انتاءفلاناً. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( از آنندراج ). موافق شدن در شکل و خلق با کسی. ( از اقرب الموارد ).
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید