انبساط شتاب دار جهان

مشاهدات نشان می دهند انبساط جهان با روندی شتاب دار در حال انبساط است. انبساط شتاب دار جهان در بیان رسمی فاکتور مقیاس ( a ( t ) ) در ( کیهان شناسی ) یک مقدار مثبت برای مشتقّ دوم آن نسبت به زمان دارد. [ ۱] که نتیجه آن این است که جهان کنونی منبسط می شود و روند انبساط آن نیز دارد سرعت می گیرد[ ۲] این افزایش سرعت وابسته به زمان و نه مکان است و به همین دلیل نباید با افزایش سرعتی که در نتیجهٔ دور شدن است ( بر اساس قانون هابل ) اشتباه گرفته شود. انبساط شتاب دار جهان در سال ۱۹۹۸ توسط دو پروژهٔ مستقل کشف شد. مشاهدات ابرنواخترهای نوع Ia نشان داد که سرعت افزایش جهان بر حسب زمان زیاد می شود[ ۳] [ ۴] به همین دلیل جایزه شاو در سال ۲۰۰۶ و جایزه نوبل در فیزیک در سال ۲۰۱۱ به کاشفان آن یعنی آدم ریس، سل پرلموتر، برایان اشمیت تعلق گرفت. برای درک ریاضیات پیچیده این پدیده مبحثی بنام نظریه میدان اسکالر ارائه شده است. [ ۵] [ ۶]
گمان می رود که انبساط شتاب دار جهان از زمانی آغاز شده که جهان تقریباً ۴ میلیارد سال پیش وارد دوران تحت سلطه انرژی تاریک خود شده است. یک مقدار مثبت از ثابت کیهانی Λ، معادل حضور انرژی خلاء مثبت، که «انرژی تاریک» نامیده می شود. در حالی که توضیحات احتمالی جایگزین وجود دارد، توصیف با فرض انرژی تاریک ( Λ مثبت ) در کیهان شناسی مدل استاندارد فعلی استفاده می شود، که همچنین شامل ماده تاریک سرد ( CDM ) است و به عنوان مدل لامبدا - سی دی ام شناخته می شود.
در دهه های پس از کشف پس زمینه تابش زمینه کیهانی ( CMB ) در سال ۱۹۶۵، [ ۷] مدل مه بانگ به پذیرفته شده ترین مدلی تبدیل شده است که روند تکامل جهان ما را توضیح می دهد. معادله فریدمان توضیح می دهد که چگونه انرژی در جهان انبساط آن را هدایت می کند.