آنارکو - کاپیتالیسم یا آنارکولیبرتارینیسم یا آنارکولیبرالیسم یا آنارکومارکتیسم یک فلسفهٔ سیاسی لیبرترین است که از حذف حکومت به نفع خویش فرمانی در یک بازار آزاد دفاع می کند. در یک جامعهٔ آنارکو - کاپیتالیستی، اجرای قانون، دادگاه ها و همهٔ خدمات دیگر، به جای دولت و به واسطه دریافت مالیات، توسط رقابت کنندگان با بودجه خصوصی فراهم می شوند و پول نیز از طریق بخش خصوصی و به طور رقابتی در یک بازار باز فراهم می شود. در نتیجه فعالیت های شخصی و اقتصادی زیرمجموعه آنارکو - کاپیتالیسم در چهارچوب قوانین خصوصی تنظیم می شود و نه از طریق سیاست گذاری. در یک تعریف کلی و خلاصه شده می توان گفت آنارکولیبرترینیسم، آنارشیسمی است که از مالکیت خصوصی دفاع می کند.
... [مشاهده متن کامل]
نظریه پردازان گوناگون با فلسفه های مختلف، هرچند مشابه، زیر عنوان آنارکوکاپیتالیسم جای می گیرند. نخستین نسخهٔ شناخته شده از آنارکولیبرالیسم توسط اقتصاددانان مکتب اتریش و به ویژه موری راتبارد در نیمه قرن بیستم فرموله شد و برساخته از عناصری بود از اقتصاد مکتب اتریش، لیبرالیسم کلاسیک و اندیشه های فردگرایان آنارشیست آمریکایی لیزاندر اسپونر و بنجامین تاکر ( البته با رد نظریه کار ارزش آنان ) .
در آنارکو کاپیتالیسم راتباردی، نخست باید یک قانون لیبرترین که مورد توافق مشترک قرار گرفته باشد به اجرا گذاشته شده و مورد توافق عمومی قرار بگیرد، و دادگاه ها متعهد به پیروی از آن باشند. این قانون باید حق حاکمیت فردی و اصل عدم تجاوز را به رسمیت بشناسد.
آنارکوکاپیتالیسم، آن گونه که راتبارد و دیگران فرموله کرده اند، بر مبنای اصل لیبرترین «عدم تجاوز» بنا شده است. بر اساس اصل عدم تجاوز ( nonaggression principle ) ، فرد حق دارد با بدن خودش هر کاری که می خواهد بکند، تا زمانی که با آن کار به بدن یک فرد دیگر اعمال تجاوز نکند.
اصل بنیادین نظریه سیاسی لیبرترین می گوید که هرکس مالک خویشتن است و حق مطلق قضاوت دربارهٔ بدن خویش را داراست. این بدان معناست که هیچ فرد دیگری به هیچ عنوان حق هجوم یا نقش حق مالکیت فرد دیگری را ندارد. در ادامه هر فردی مالک هر آن چیزی از جمله منابعی است که پیشتر تحت مالکیت در نیامده باشند یا او با «نیروی کار» خویش ترکیب کرده باشد. با این اصول دوگانه است که استدلال اثباتی کل سیستم حقوق مالکیت در یک بازار آزاد شکل می گیرد…
... [مشاهده متن کامل]
نظریه پردازان گوناگون با فلسفه های مختلف، هرچند مشابه، زیر عنوان آنارکوکاپیتالیسم جای می گیرند. نخستین نسخهٔ شناخته شده از آنارکولیبرالیسم توسط اقتصاددانان مکتب اتریش و به ویژه موری راتبارد در نیمه قرن بیستم فرموله شد و برساخته از عناصری بود از اقتصاد مکتب اتریش، لیبرالیسم کلاسیک و اندیشه های فردگرایان آنارشیست آمریکایی لیزاندر اسپونر و بنجامین تاکر ( البته با رد نظریه کار ارزش آنان ) .
در آنارکو کاپیتالیسم راتباردی، نخست باید یک قانون لیبرترین که مورد توافق مشترک قرار گرفته باشد به اجرا گذاشته شده و مورد توافق عمومی قرار بگیرد، و دادگاه ها متعهد به پیروی از آن باشند. این قانون باید حق حاکمیت فردی و اصل عدم تجاوز را به رسمیت بشناسد.
آنارکوکاپیتالیسم، آن گونه که راتبارد و دیگران فرموله کرده اند، بر مبنای اصل لیبرترین «عدم تجاوز» بنا شده است. بر اساس اصل عدم تجاوز ( nonaggression principle ) ، فرد حق دارد با بدن خودش هر کاری که می خواهد بکند، تا زمانی که با آن کار به بدن یک فرد دیگر اعمال تجاوز نکند.
اصل بنیادین نظریه سیاسی لیبرترین می گوید که هرکس مالک خویشتن است و حق مطلق قضاوت دربارهٔ بدن خویش را داراست. این بدان معناست که هیچ فرد دیگری به هیچ عنوان حق هجوم یا نقش حق مالکیت فرد دیگری را ندارد. در ادامه هر فردی مالک هر آن چیزی از جمله منابعی است که پیشتر تحت مالکیت در نیامده باشند یا او با «نیروی کار» خویش ترکیب کرده باشد. با این اصول دوگانه است که استدلال اثباتی کل سیستم حقوق مالکیت در یک بازار آزاد شکل می گیرد…
