انارشی دولت و اتوپیا

در مخالفت با نظریه عدالت ( ۱۹۷۱ ) جان رالز، و در مناظره با مایکل والزر، نوزیک به نفع یک دولت حداقلی، «محدود به کارکردهای محدود حفاظت در برابر زور، دزدی، تقلب، و اجرای قانون، قراردادها و غیره استدلال می کند. » نوزیک استدلال می کند که وقتی دولتی مسئولیت های بیش تری از این ها را بر عهده بگیرد، حقوق زیر پا گذاشته می شود. برای حمایت از ایده دولت حداقلی، نوزیک استدلالی را ارائه می کند که نشان می دهد چگونه دولت حداقلی به طور طبیعی از وضع طبیعی لاکی ناشی می شود و چگونه هرگونه گسترش قدرت دولتی از این آستانه حداقلی غیرقابل توجیه است.
نظریه استحقاق نوزیک، که انسان ها را به عنوان خویش فرمانی می بیند و توزیع مجدد کالاها را تنها به شرط رضایت توجیه می کند، یک جنبه کلیدی از آنارشی، دولت و اتوپیا است. این اثر متأثر از جان لاک، ایمانوئل کانت و فریدریش هایک است.
این کتاب همچنین حاوی دفاع شدیدی از لیبرترینیسم مینارشیستی در برابر دیدگاه های افراطی تر، مانند آنارکو - کاپیتالیسم است ( که در آن دولت وجود ندارد و افراد باید برای همه خدمات اجتماعی با شرکت های خصوصی قرارداد ببندند ) . نوزیک استدلال می کند که آنارکو - کاپیتالیسم به ناچار به یک دولت مینیارشیستی تبدیل می شود، حتی بدون این که هیچ یک از اصول عدم تجاوز خود را نقض کند، از طریق ظهور نهایی یک سازمان دفاع خصوصی و قضایی مسلط محلی که به نفع همه است که با آن همسو شوند. سایر آژانس ها قادر به رقابت مؤثر با مزایای آژانس با پوشش اکثریت نیستند؛ بنابراین، حتی تا حدی که نظریه آنارکو - کاپیتالیسم درست باشد، منجر به یک عامل واحد، خصوصی و محافظ می شود که خود عملاً یک «دولت» است؛ بنابراین آنارکو - کاپیتالیسم ممکن است فقط برای یک دوره محدود قبل از ظهور یک دولت حداقلی وجود داشته باشد.
پیشگفتار آنارشی، دولت و اتوپیا حاوی قطعه ای دربارهٔ «شیوه معمول ارائه کار فلسفی» است؛ یعنی ارائه آن به گونه ای که گویی کلام نهایی مطلق در مورد موضوع آن است. نوزیک معتقد است که فیلسوفان واقعاً متواضع هستند و به نقاط ضعف آثار خود آگاه هستند. با این حال، نوعی از فعالیت فلسفی وجود دارد که «احساس تلنگر و هل دادن اشیاء برای قرار گرفتن در یک محیط ثابت با شکل مشخص است. » برآمدگی ها پوشانده می شوند یا علت برآمدگی به دور پرتاب می شود تا کسی متوجه نشود. سپس «به سرعت، زاویه ای را پیدا می کنید که به نظر می رسد همه چیز کاملاً جا افتاده است و قبل از این که چیز دیگری بیرون بزند، با سرعت شاتر سریع یک عکس فوری می گیرید. » پس از سفر به اتاق تاریک برای لمس کردن، «[چیزی که باقی می ماند این است که عکس را به عنوان نمایشی از وضعیت دقیق اوضاع منتشر کنیم، و توجه کنیم که چگونه هیچ چیز به درستی در شکل دیگری قرار نمی گیرد». پس کار نوزیک چه تفاوتی با این شکل از فعالیت دارد؟ او معتقد بود آنچه می گوید صحیح است، اما برآمدگی ها را نمی پوشاند: «تردیدها و نگرانی ها و عدم قطعیت ها و همچنین اعتقادات و استدلال ها»را.