اناتولیایی های باستان

آناتولیایی های باستان. آناتولیایی های باستان شاخه ای از اعقاب نیاهندواروپاییان بودند که در آناتولی می زیسته و به یکی از زبان های آناتولی - که خود منشعب از زبان های هندواروپایی است - سخن می راندند.
کهنترین زبان شناخته شده منطقه آناتولی - یعنی زبان هیتی - شاخه ای از زبان های آناتولی و هندواروپایی است. هواداران فرضیه کورگان - فرضیه ای که خاستگاه هندواروپاییان را استپ های جنوب روسیه می داند - وجود زبانی از این خانواده را مربوط به مهاجرت احتمالی هندواروپایی از یکی از دو راه بالکان یا قفقاز به آناتولی در هزارهٔ سوم پیش از میلاد می دانند. بر این اساس در کنار تخارها، این دو قوم هیتی و تخار کهنترین اقوامی اند که از کوچ آنها از خاستگاه نخستین هندواروپاییان اطلاع در دست است. احتمال داده می شود که مهاجرت این اقوام از سرزمین نخستین پیش از آشنایی هندواروپاییان با فناوری گردونه بوده باشد. همچنین به نظر می رسد که این اقوام بی جنگ و خونریزی در سرزمین جدید اسکان یافته باشند. هیتی ها در هزارهٔ دوم پیش از میلاد امپراتوری ای تشکیل دادند. در سده های بعدی آناتولی شاهد ورود اقوامی بعضاً تازنده به خاک خود شد، از جمله فریژی ها، بیتینی ها، مردمان ایرانی، یونانیان، غلاطیان، رومیان و سرانجام غزها.
از اقوام باستانی آناتولی می توان از کاریایی ها، هیتی ها، لووی ها، لیکیه ای ها، لودیه ای ها، موسی ها، لوکائونیایی ها، پالائی ها، پامفیلیه ای ها، پیسیدی ها و سیده ها نام برد.