اناء

[ویکی الکتاب] آناء. ریشه کلمه:
انی (۸ بار)

«آنَاء» جمع «انا» (بر وزن صدا و فنا) به معنای ساعت و مقداری از وقت است.
ساعتها. یعنی در ساعات شب آیات خدا را تلاوت می‏کنند، مفرد آنرا انی (بر وزن عنب و فرس و صرد) گفته‏اند (مفردات). در کریمه راغب «انا» را به معنی وقت و مفرد آناء گرفته و معنی آیه چنین است: به خانه پیامبر داخل نشوید مگر آنکه برای طعام اجازه شود بی آنکه منتظر وقت شوید، پیش وقت داخل نشوید که منتظر طعام باشید بلکه در وقتش وارد شوید. ولی مجمع البیان آنرا از اَنی یأنی گرفته که معنی رسیدن است، یعنی پیش از پخته شدن وارد نشوید که به انتظار پختن آن بنشینید. در نهایه گفته: الاناء بکسرالهمزه و القصر: النضج. در المیزان آنرا به معنی ظرف گرفته و فرموده: بی آنکه منتظر ورود ظرف طعام باشد. نا گفته نماند در این صورت می‏بایست آیه «غیر ناظرین انائه» باشد، زیرا اناء به معنی ظرف آخرش همزه است. به نظر نگارنده مراد از آیه گفته مجمع است.