آن دایم. آنِ دائِم
(نیز: اصل زمان و باطن زمان) در اصطلاح عارفان، به نحو استعاری، اشاره به ظرف زمانیِ معنوی ای که تمامی معلومات حضرت حق، در آن به نحو ثابت در حضرت علمی او موجودند. بدیهی است که تغییر و تبدیل زمان، در آن حضرت معنایی ندارد، چه زمان را در آن جا راه نیست. عارفان این اصطلاح را از حدیثِ نبویِ «لیسَ عندَ ربّکم صَباحٌ و لامَساء» (نزد پروردگارت نه صبحی هست و نه شامی) اخذ کرده اند، چه از این حدیث، نفی تغییر شب و روز را استفاده و آن را کنایه از حضور اصل زمان و آن دائم در آن مرتبه دانسته اند.
(نیز: اصل زمان و باطن زمان) در اصطلاح عارفان، به نحو استعاری، اشاره به ظرف زمانیِ معنوی ای که تمامی معلومات حضرت حق، در آن به نحو ثابت در حضرت علمی او موجودند. بدیهی است که تغییر و تبدیل زمان، در آن حضرت معنایی ندارد، چه زمان را در آن جا راه نیست. عارفان این اصطلاح را از حدیثِ نبویِ «لیسَ عندَ ربّکم صَباحٌ و لامَساء» (نزد پروردگارت نه صبحی هست و نه شامی) اخذ کرده اند، چه از این حدیث، نفی تغییر شب و روز را استفاده و آن را کنایه از حضور اصل زمان و آن دائم در آن مرتبه دانسته اند.
wikijoo: آن_دایم