اَمین پور، قِیْصَر (دزفول ۱۳۳۸ـ تهران ۱۳۸۶ش)
اَمین پور، قِیْصَر
اَمین پور، قِیْصَر
اَمین پور، قِیْصَر
اَمین پور، قِیْصَر
شاعر ایرانی. در رشتۀ زبان و ادبیات فارسیِ دانشگاه تهران درس خواند و دانشنامۀ دکتری گرفت و به تدریس در همان دانشگاه پرداخت. در دهۀ ۱۳۶۰ سروده هایش، بیشتر در مجموعۀ فکرِ انقلابی ـ دینی جای می گیرد. اما پس از آن، چه در قالب غزل و چه در شیوۀ نیمایی، یک زمینۀ غنایی گسترده در اغلبِ شعرهایش برجستگی یافته است. تنفّس صبح (تهران، ۱۳۶۳)، آینه های ناگهان (تهران، ۱۳۷۳) و گل ها همه آفتابگردانند (تهران، ۱۳۸۱) ازجمله دفترهای اوست.
اَمین پور، قِیْصَر
اَمین پور، قِیْصَر
اَمین پور، قِیْصَر
اَمین پور، قِیْصَر
شاعر ایرانی. در رشتۀ زبان و ادبیات فارسیِ دانشگاه تهران درس خواند و دانشنامۀ دکتری گرفت و به تدریس در همان دانشگاه پرداخت. در دهۀ ۱۳۶۰ سروده هایش، بیشتر در مجموعۀ فکرِ انقلابی ـ دینی جای می گیرد. اما پس از آن، چه در قالب غزل و چه در شیوۀ نیمایی، یک زمینۀ غنایی گسترده در اغلبِ شعرهایش برجستگی یافته است. تنفّس صبح (تهران، ۱۳۶۳)، آینه های ناگهان (تهران، ۱۳۷۳) و گل ها همه آفتابگردانند (تهران، ۱۳۸۱) ازجمله دفترهای اوست.