امیل ادولف فون برینگ

امیل آدولف فون برینگ. امیل آدولف فون برینگ ( به آلمانی: Emil Adolf von Behring ) ( زاده ۱۵ مارس ۱۸۵۴، هانسدروف - درگذشته ۳۱ مارس ۱۹۱۷، ماربورگ ) فیزیولوژیست آلمانی، که برنده اولین جایزه نوبل فیزیولوژی و پزشکی در سال ۱۹۰۱ به خاطر کشف سرم دیفتری بود.
برینگ، در ۱۵ مارس ۱۸۵۴ در هانسدورف در پروس شرقی به دنیا آمد. پدرش آگوست جورج بهرینگ و مادرش آگوستین زش بهرینگ نام داشت. پدرش آموزگار بود و دو بار ازدواج کرد که حاصل آن دوازده فرزند بود. امیل از همسر دوم او به دنیا آمد. امیل تحصیلات ابتدایی را در زادگاهش بپایان رسانید و برای تحصیلات عالیه با توجه به فقر با استفاده از کمک های تحصیلی به دانشگاه فردریک ویلهلم که دانشکده ای پزشکی برای ارتش داشت رفت و در سال ۱۸۷۸ موفق به دریافت درجه دکترا در پزشکی گردید. این سال، همان سالی بود که روبرت کخ کتاب خود را دربارهٔ عفونت ها منتشر کرد. هنگامی که کخ پایه های میکروب شناسی را بنیان می گذاشت، امیل در سال ۱۸۸۰ از همین دانشگاه دکترای علوم ( PhD ) خود را دریافت کرد. پس از آن به خدمت ارتش درآمد و به عنوان دستیار جراحی در بهداری ارتش آلمان در پوزنان ( که اکنون جز لهستان است ) خدمت کرد و از سال ۱۸۷۸ تا سال ۱۸۸۱ در آنجا مشغول خدمت بود. [ ۱]
امیل به میکروب شناسی علاقه مند شد و در حالی که شاگردان کخ یکی پس از دیگری میکروب های عامل بیماری های مختلف را کشف می کردند، امیل به فکر نابود کردن میکروب ها افتاد و در سال ۱۸۸۱ نخستین مقاله خود را تحت عنوان «عفونت و ضد عفونت در تئوری و عمل» منتشر کرد. امیل در این مقاله خاطرنشان کرد که میکروب را می توان در خارج از بدن ضدعفونی کرد ولی در داخل بدن ممکن نیست. ابتدا دربارهٔ یدوفورم ( که در سال ۱۸۲۲ کشف شده بود و در سال های بعد یعنی سال ۱۸۸۰ برای درمان زخم ها مورد به کار گرفت ) به مطالعه پرداخت و اثرات ضد عفونی کننده آن را مشخص ساخت. بهرینگ در آن زمان به عنوان دستیار در انستیتوی بهداشت برلین که کخ ریاست آن را به عهده داشت شروع به کار کرد. چهار سال قبل از آنکه کخ بهرینگ را به کار روی میکروب دیفتری تشویق کند، یکی از شاگردان کخ عامل میکروبی بیماری دیفتری را کشف کرده بود و امیل رو الکساندریرسین ثابت کرده بودند که بیماری زایی آن به علت توکسینی است که از میکروب ترشح می شود.