هر امیرنشین نوابی ( به اردو: نوابی ریاست ) ( به انگلیسی: Princely state ) در امپراتوری هند بریتانیا نهادی بود که اسماً حاکمیت مستقل داشت[ ۱] و مستقیماً توسط بریتانیا اداره نمی شد، اما تحت نوعی حکومت غیرمستقیم به وسیله حاکمی محلی قرار داشت[ ۲] که خود با تاج وتخت بریتانیا شکلی از رابطه تحت الحمایگی یا خراج گزاری داشت.
جواهر لعل نهرو در ژوئیه ۱۹۴۶ اظهار داشت هیچ امیرنشین نوابی نمی تواند از نظر نظامی در مقابل ارتش مستقل هند مقاومت کند. در ژانویه ۱۹۴۷، نهرو اعلام کرد که حق الهی پادشاهان در هند بعد از استقلال جایگاهی نخواهد داشت. [ ۳] در ماه مه ۱۹۴۷، وی اعلام کرد که هر نواب نشینی که از پیوستن به مجلس مؤسسان امتناع کند، به عنوان یک دولت متخاصم تلقی خواهد شد. [ ۴] زمانی که هند و پاکستان در سال ۱۹۴۷ مستقل شدند، رسماً ۵۶۵ امیرنشین نوابی وجود داشت، اما اکثریت بزرگی از آنها با نایب السلطنه بریتانیا قرارداد جمع آوری مالیات و ارائه خدمات عمومی داشتند. فقط ۲۱ ایالت نوابی حکومت واقعی داشتند و تنها چهار تا به نسبت بزرگ بودند ( ایالت حیدرآباد، ایالت میسور، ایالت جامو و کشمیر، و ایالت بارودا ) . تمام آنها بین سالهای ۱۹۴۷ و ۱۹۴۹ به یکی از دو کشور مستقل جدید پیوستند و تمام نواب ها با دریافت مقرری بازنشسته شدند. [ ۵]
در زمان خروج بریتانیا از هند، ۵۶۵ امیرنشین نوابی در شبه قاره هند به رسمیت شناخته می شدند، [ ۶] و علاوه بر آن هزاران قلم املاک زمینداری و جاگیر وجود داشتند. در سال ۱۹۴۷، امیرنشین ها نوابی ۴۰ درصد از مساحت هند پیش از استقلال را پوشش می دادند و ۲۳ درصد از جمعیت آن را تشکیل می دادند. [ ۷] از بین این امیرنشین ها، برخی مهم تر بودند که نمایندگان سیاسی دایم بریتانیا موسوم به «مقیم» در آنها حضور داشتند: حیدرآباد تحت حکومت نظام، میسور و تراوانکور در جنوب، جامو و کشمیر، سیکیم در هیمالیا و ایندور در مرکز هند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفجواهر لعل نهرو در ژوئیه ۱۹۴۶ اظهار داشت هیچ امیرنشین نوابی نمی تواند از نظر نظامی در مقابل ارتش مستقل هند مقاومت کند. در ژانویه ۱۹۴۷، نهرو اعلام کرد که حق الهی پادشاهان در هند بعد از استقلال جایگاهی نخواهد داشت. [ ۳] در ماه مه ۱۹۴۷، وی اعلام کرد که هر نواب نشینی که از پیوستن به مجلس مؤسسان امتناع کند، به عنوان یک دولت متخاصم تلقی خواهد شد. [ ۴] زمانی که هند و پاکستان در سال ۱۹۴۷ مستقل شدند، رسماً ۵۶۵ امیرنشین نوابی وجود داشت، اما اکثریت بزرگی از آنها با نایب السلطنه بریتانیا قرارداد جمع آوری مالیات و ارائه خدمات عمومی داشتند. فقط ۲۱ ایالت نوابی حکومت واقعی داشتند و تنها چهار تا به نسبت بزرگ بودند ( ایالت حیدرآباد، ایالت میسور، ایالت جامو و کشمیر، و ایالت بارودا ) . تمام آنها بین سالهای ۱۹۴۷ و ۱۹۴۹ به یکی از دو کشور مستقل جدید پیوستند و تمام نواب ها با دریافت مقرری بازنشسته شدند. [ ۵]
در زمان خروج بریتانیا از هند، ۵۶۵ امیرنشین نوابی در شبه قاره هند به رسمیت شناخته می شدند، [ ۶] و علاوه بر آن هزاران قلم املاک زمینداری و جاگیر وجود داشتند. در سال ۱۹۴۷، امیرنشین ها نوابی ۴۰ درصد از مساحت هند پیش از استقلال را پوشش می دادند و ۲۳ درصد از جمعیت آن را تشکیل می دادند. [ ۷] از بین این امیرنشین ها، برخی مهم تر بودند که نمایندگان سیاسی دایم بریتانیا موسوم به «مقیم» در آنها حضور داشتند: حیدرآباد تحت حکومت نظام، میسور و تراوانکور در جنوب، جامو و کشمیر، سیکیم در هیمالیا و ایندور در مرکز هند.
wiki: امیرنشین نوابی