امیرمُعِزّی، محمّد ( ـ ح ۵۱۸/۵۲۰ق)
شاعر ایرانی. پدرش شاعر دربار الب ارسلان سلجوقی و خود ستایشگر ملکشاه و سنجر سلجوقی بود. در پادشاهی سنجر منصب امیرالامرایی و ملک الشعرایی یافت. تخلص او به معزی نیز به سبب اخلاص وی به معزالدین ملکشاه سلجوقی است. هنر او بدیهه گویی و قصیده سرایی است و از بزرگ ترین شعرای قصیده سرای فارسی به شمار می رود. از شاهان و امیران سلجوقی چندان نواخت یافت که از توانگرترین مردم روزگارش شد. سادگی ویژگی عمدۀ شعر اوست. در اشعارش معانی بسیار با الفاظی ساده و دور از تعقید و ابهام بیان شده است و اشعاری به لهجۀ محلی نیز دیده می شود. دیوان امیرمعزی با تصحیح عباس اقبال به چاپ رسیده است (۱۳۱۸ش).
شاعر ایرانی. پدرش شاعر دربار الب ارسلان سلجوقی و خود ستایشگر ملکشاه و سنجر سلجوقی بود. در پادشاهی سنجر منصب امیرالامرایی و ملک الشعرایی یافت. تخلص او به معزی نیز به سبب اخلاص وی به معزالدین ملکشاه سلجوقی است. هنر او بدیهه گویی و قصیده سرایی است و از بزرگ ترین شعرای قصیده سرای فارسی به شمار می رود. از شاهان و امیران سلجوقی چندان نواخت یافت که از توانگرترین مردم روزگارش شد. سادگی ویژگی عمدۀ شعر اوست. در اشعارش معانی بسیار با الفاظی ساده و دور از تعقید و ابهام بیان شده است و اشعاری به لهجۀ محلی نیز دیده می شود. دیوان امیرمعزی با تصحیح عباس اقبال به چاپ رسیده است (۱۳۱۸ش).
wikijoo: امیرمعزی،_محمد_(_ـ_ح_۵۱۸/۵۲۰ق)