اَمیرحسینی هروی، حسین (غور ۶۷۱ـ هرات ۷۱۸ق)
عارفو شاعر ایرانی. نسب وی به شهاب الدین سهروردی می رسد. در مولتان نخست به بهاءالدین زکریای مولتانی و سپس به فرزندش صدرالدین عارف مولتانی پیوست. پس از مجاهدۀ بسیار به هرات رفت و به ارشاد مردم آن جا پرداخت و مریدان بسیار یافت. در شعر، حسینی تخلّص می کرد. اشعارش ساده و روان است. از آثارش: دیوان؛ مثنوی سی نامه/عشق نامه؛قلندرنامه؛ مثنوی کنزالرّموز (۱۲۱۸ و ۱۳۱۸ق)؛ مثنوی زادالمسافرین (۱۳۵۴ق)؛ هفده پرسش منظوم که شیخ محمود شبستری گلشن راز را در پاسخ به آن سروده است؛نزهةالارواح (بمبئی، ۱۳۲۲ق).
عارفو شاعر ایرانی. نسب وی به شهاب الدین سهروردی می رسد. در مولتان نخست به بهاءالدین زکریای مولتانی و سپس به فرزندش صدرالدین عارف مولتانی پیوست. پس از مجاهدۀ بسیار به هرات رفت و به ارشاد مردم آن جا پرداخت و مریدان بسیار یافت. در شعر، حسینی تخلّص می کرد. اشعارش ساده و روان است. از آثارش: دیوان؛ مثنوی سی نامه/عشق نامه؛قلندرنامه؛ مثنوی کنزالرّموز (۱۲۱۸ و ۱۳۱۸ق)؛ مثنوی زادالمسافرین (۱۳۵۴ق)؛ هفده پرسش منظوم که شیخ محمود شبستری گلشن راز را در پاسخ به آن سروده است؛نزهةالارواح (بمبئی، ۱۳۲۲ق).