امیر نادری ( زادهٔ ۷ خرداد ۱۳۲۴ - آبادان ) فیلم ساز و نویسندهٔ ایرانی است. وی از سال ۱۳۶۹ به ایالات متحده آمریکا مهاجرت کرد و در سالهای اخیر در ژاپن زندگی می کند.
او از کارگردانان تأثیرگذار و مهم سینمای موج نو و معناگرای ایران است. نادری از کودکی در سالن سینما و تئاتر کار می کرد و با دیدن فیلم و نمایش، خواندن نقد فیلم و معاشرت با منتقدان، به طور خودآموخته وارد عالم سینما شد. در ابتدا به عنوان عکاس در چند فیلم مهم سینمای ایران کار کرد. در سال ۱۳۵۰ اولین فیلمش خداحافظ رفیق را کارگردانی کرد. توجه جشنواره های جهانی با فیلم دونده و آب، باد، خاک به او جلب شد. دونده از سوی تعدادی از منتقدان در فهرست یکی از تاثیرگذارترین فیلم های ربع قرن اخیر معرفی شده است. نادری برای فیلم وگاس: بر اساس یک داستان واقعی نامزد جایزه شیر طلایی از شصت و پنجمین جشنواره فیلم ونیز در سال ۲۰۰۸ شد و همچنین برای فیلم های دونده و آب، باد، خاک در سال های ۱۹۸۵ و ۱۹۸۹ برنده جایزه بالن طلایی جشنواره فیلم سه قاره نانت شد.
... [مشاهده متن کامل]
پدرش پیش از تولد او فوت کرد و مادرش را در شش سالگی از دست داد. همراه با برادر بزرگترش تحت سرپرستی خاله اش زندگی کرد. کارهایی مانند تخمه فروشی جلوی در سینما، کنترل چی سالن سینما و آپارات چی سینما را در آبادان تجربه کرد. از ۱۲ سالگی با تماشای فیلم های خارجی در سینمای آبادان، به سینما و نمایش علاقه پیدا کرد و بعد در تئاتر حافظ آبادان نقش هایی کوتاه از بچه ها را بازی می کرد. وی دانش آموخته دبیرستان رازی آبادان است. با برادرش در تهران و در چند عکاس خانه کار کرد. آشنایی اش با علیرضا زرین دست پای او را به سینما باز کرد. کار در سینما را با عکاسی فیلم «قیصر»، «حسن کچل» و «پنجره» آغاز کرد. سال ۱۳۵۰ کار فیلمسازی اش را با نویسندگی و کارگردانی خداحافظ رفیق در ایران شروع کرد.
توقیف فیلم آب، باد، خاک و دو فیلم مستند جستجو ۱ و جستجو ۲ در تصمیم نادری به مهاجرت از ایران، بی تأثیر نبوده اما او دلیل اصلی مهاجرتش را هدف همیشگی اش در ساخت فیلم، در خارج از ایران عنوان کرده است.
امیر نادری در پایان دهه شصت خورشیدی از ایران مهاجرت کرد و در ایالات متحده، ژاپن و ایتالیا فیلم ساخته است. او بعد از مهاجرت خود خواسته اش فیلم هایی چون «منهتن از روی شماره» ( ۱۹۹۳ ) ، «ماراتن» ( ۲۰۰۲ ) را ساخت.
او از کارگردانان تأثیرگذار و مهم سینمای موج نو و معناگرای ایران است. نادری از کودکی در سالن سینما و تئاتر کار می کرد و با دیدن فیلم و نمایش، خواندن نقد فیلم و معاشرت با منتقدان، به طور خودآموخته وارد عالم سینما شد. در ابتدا به عنوان عکاس در چند فیلم مهم سینمای ایران کار کرد. در سال ۱۳۵۰ اولین فیلمش خداحافظ رفیق را کارگردانی کرد. توجه جشنواره های جهانی با فیلم دونده و آب، باد، خاک به او جلب شد. دونده از سوی تعدادی از منتقدان در فهرست یکی از تاثیرگذارترین فیلم های ربع قرن اخیر معرفی شده است. نادری برای فیلم وگاس: بر اساس یک داستان واقعی نامزد جایزه شیر طلایی از شصت و پنجمین جشنواره فیلم ونیز در سال ۲۰۰۸ شد و همچنین برای فیلم های دونده و آب، باد، خاک در سال های ۱۹۸۵ و ۱۹۸۹ برنده جایزه بالن طلایی جشنواره فیلم سه قاره نانت شد.
... [مشاهده متن کامل]
پدرش پیش از تولد او فوت کرد و مادرش را در شش سالگی از دست داد. همراه با برادر بزرگترش تحت سرپرستی خاله اش زندگی کرد. کارهایی مانند تخمه فروشی جلوی در سینما، کنترل چی سالن سینما و آپارات چی سینما را در آبادان تجربه کرد. از ۱۲ سالگی با تماشای فیلم های خارجی در سینمای آبادان، به سینما و نمایش علاقه پیدا کرد و بعد در تئاتر حافظ آبادان نقش هایی کوتاه از بچه ها را بازی می کرد. وی دانش آموخته دبیرستان رازی آبادان است. با برادرش در تهران و در چند عکاس خانه کار کرد. آشنایی اش با علیرضا زرین دست پای او را به سینما باز کرد. کار در سینما را با عکاسی فیلم «قیصر»، «حسن کچل» و «پنجره» آغاز کرد. سال ۱۳۵۰ کار فیلمسازی اش را با نویسندگی و کارگردانی خداحافظ رفیق در ایران شروع کرد.
توقیف فیلم آب، باد، خاک و دو فیلم مستند جستجو ۱ و جستجو ۲ در تصمیم نادری به مهاجرت از ایران، بی تأثیر نبوده اما او دلیل اصلی مهاجرتش را هدف همیشگی اش در ساخت فیلم، در خارج از ایران عنوان کرده است.
امیر نادری در پایان دهه شصت خورشیدی از ایران مهاجرت کرد و در ایالات متحده، ژاپن و ایتالیا فیلم ساخته است. او بعد از مهاجرت خود خواسته اش فیلم هایی چون «منهتن از روی شماره» ( ۱۹۹۳ ) ، «ماراتن» ( ۲۰۰۲ ) را ساخت.
