امیر تبریزی

لغت نامه دهخدا

امیر تبریزی. [ اَ رِ ت َ ] ( اِخ ) خواجه امیربیک ، فرزند امیرابراهیم بن زکریای کججی نطنزی تبریزی ( مهردار ). ازرجال عهد شاه طهماسب صفوی است. اصل وی از مهرانرود تبریز از اعقاب غیاث الدین تبریزی است. در دبیری و ریاضیات و نجوم دست داشته و شعر می سروده است. در اوایل عمر دو سال در بغداد وزیر غازی خان تکلو مهردار بوده و مدتی هم با شرکت خواجه غیاث الدین علی شیرازی وزارت شاه طهماسب را داشته و در تاریخ 957 هَ.ق. باتهام زندقه محبوس شده است و پس از آزادی و حبس مجدد در قلعه الموت در سال 983 درگذشته است. از اشعار اوست :
هیچکس ننشست پیش من که گریان برنخاست
در غمت نگریستم جایی که طوفان برنخاست.
آب و زمین دهر بدست تو داده اند
تخمی چنان بکار که بتْوانیش درود.
( از الذریعة قسم 1 از جزء 9 ص 99 ) ( از دانشمندان آذربایجان ص 51 ) ( از تذکره صبح گلشن ص 38 ) ( از آتشکده آذر چ شهیدی ص 28 ). و رجوع به تمام مآخذ مذکور وفرهنگ سخنوران شود.

فرهنگ فارسی

خواجه امیر بیک فرزند امیر ابراهیم بن زکریای کججی نطنزی تبریزی از رجال عهد شاه طهماسب صفوی است .

پیشنهاد کاربران

بپرس