امپریالیسم فرهنگی

امپریالیسم فرهنگی ممکن است اشکال مختلفی داشته باشد، مانند یک نگرش، یک سیاست رسمی، یا اقدام نظامی - تا جایی که هر یک از اینها هژمونی فرهنگی را تقویت می کند. تحقیق در مورد این موضوع در رشته های علمی رخ می دهد و به ویژه در مطالعات ارتباطات و رسانه، آموزش، سیاست خارجی، تاریخ، روابط بین الملل، زبان شناسی رایج است، ادبیات، پسا استعمار، علم، جامعه شناسی، نظریه اجتماعی و ورزش.
اگرچه فرهنگ لغت انگلیسی آکسفورد در سال ۱۹۲۱ اشاره ای به «امپریالیسم فرهنگی روس ها» دارد، جان تاملینسون، در کتاب خود در این زمینه، می نویسد که این اصطلاح در دهه ۱۹۶۰ پدیدار شد و کانون تحقیقات بوده است. حداقل از دهه ۱۹۷۰ اصطلاحاتی مانند «امپریالیسم رسانه ای»، «امپریالیسم ساختاری»، «وابستگی و سلطه فرهنگی»، «همگام سازی فرهنگی»، «استعمار الکترونیک»، «امپریالیسم ایدئولوژیک» و «امپریالیسم اقتصادی» همگی برای توصیف یک مفهوم اساسی به کار رفته اند، امپریالیسم فرهنگی.
این اصطلاح عمدتاً به اعمال قدرت در یک رابطه فرهنگی اشاره دارد که در آن اصول، ایده ها، عملکردها و ارزش های یک جامعه قدرتمند و مهاجم بر فرهنگ های بومی در مناطق اشغالی تحمیل می شود. این فرایند اغلب برای توصیف نمونه هایی که رویه های اجبار سنت های فرهنگی گروه اجتماعی برتر بر یک گروه اجتماعی تسخیر شده اجرا می شود، استفاده می شود.
جفری هرلیهی - مرا می گوید: امپریالیسم فرهنگی فرآیندی نامیده می شود که قصد دارد نمادهای فرهنگی جوامع مهاجم را از «خارجی» به «طبیعی» و داخلی تبدیل کند. فرایند تسخیر فرهنگی اغلب شامل سه مرحله مجزا و متوالی است:
امپریالیسم فرهنگی تمایل دارد «تدریجی باشد و طبیعتاً ناقص است. پیکربندی جزئی و ناقص این هستی شناسی مفهومی ضمنی از واقعیت را می طلبد و تلاش می کند - و اغلب با شکست مواجه می شود - تا اشکال دیگر وجود جمعی را حذف کند. برای دستیابی به این هدف، پروژه های مهندسی فرهنگی تلاش می کنند تا ساکنان را در حوزه های ساخته شده نمادها منزوی کنند، به گونه ای که آنها ( در نهایت، در برخی موارد پس از چندین نسل ) فرهنگ های دیگر را رها کرده و با نمادهای جدید شناسایی کنند. «نتیجه مورد نظر گسترده تر از این مداخلات را می توان به عنوان یک شناخت مشترک از مالکیت خود زمین ( از طرف سازمان هایی که تصاویر را منتشر و تأمین مالی می کنند ) توصیف کرد. »