امپراتوری سریویجایا

امپراتوری سریویجایا ( گاهی به صورت سری ویجایا نوشته می شود، اندونزیایی/مالایی: Sriwijaya, تای: ศรีวิชัย rtgs:  Siwichai، زبان سانسکریت: श्रीविजय, Śrīvijaya, شناخته شده توسط چین به عنوان Shih - li - fo - shih و San - fo - ch'i ) یک قدرت دریایی در منطقه جزایر اندونزی و سوماترا بود که از چندین دولت شهر تشکیل شده بود.
امپراتوری سریویجایا به واسطه قدرت و مساحت خود، نفوذ بسیار زیادی در منطقه جنوب شرق آسیا داشت. این امپراتوری یکی از مهم ترین و اساسی ترین مراکز برای گسترش آیین بودا از قرن هشتم گاه شماری دوران مشترک تا قرن دوازدهم گاه شماری دوران مشترک، بود. در زبان سانسکریت - که از زبان های رسمی این کشور بود - قسمت «سری» نام این امپراتوری معنی «خوش شانس»، «موفق» یا «شاد» را می دهد و قسمت «ویجایا» عبارت به معنی «برنده» یا شاید «برتر» را می دهد.
قدیمی ترین شواهد کشف شده که تاریخ این کشور را بیان کند، به قرن هفتم گاه شماری دوران مشترک باز می گردد. این شواهد به این باز می گردد که در سال ۶۷۱ گاه شماری دوران مشترک، زمان ییجینگ، شاه چینی دودمان تانگ؛ در یک راهپیمایی مونک، این امپراتوری مشاهده شد. اولین کتیبه کشف شده که در آن به نام سریویجایا اشاره شده باشد؛ مربوط می شود به کتیبه «کدوکان بوکیت» - کتیبه ای که توسط یک هلندی به نام ام. باتنبرگ در تاریخ بیست و نه نوامبر سال ۱۹۲۰. این کتیبه سوماترای جنوبی، در نزدیکی شهر پالم بانگ کشف شد. کتیبه کدوکان بوکیت احتمالاً مربوط به تاریخ ۱۶ ژوئن سال ۶۸۲ گاه شماری دوران مشترک می باشد - می باشد. این دولت در میان اواخر قرن هفتم گاه شماری دوران مشترک تا اوایل قرن یازدهم گاهشماری مذکور، شروع به سیر کردن روندی برای تبدیل شدن به یک دولت فرا دستی، در منطقه جنوب شرق آسیا شد. این دولت وارد یک سری روابط پیچیده - اغلب رقابت - با کشورهای همسایه ای ماتارام، امپراتوری خمر و دولت چامپا شد. از میان عوامل درآمد خارجی آن کشور، مهم ترین قسمت آن را قراردادهای تجاری بود که دولت سریویجایا با حکومت آن زمان چین می بست. این قردادها از زمان حضور دودمان تانگ تا زمان روی کار آمدن دودمان سونگ ادامه می یافت. [ ۱]