امپراتوری تبت

امپراتوری تبت یا در زبان اصیل تبت تبت بزرگ؛ به امپراتوری بزرگی اشاره دارد که میان قرن هفتم تا قرن نهم گاهشماری پس از میلاد، دارد. این امپراتوری در زمان و شرایطی شکل یافت که تبت به عنوان یک قدرت واحد و یکپارچه و عظیم، حضور داشت. این امپراتوری به قسمت بسیار عظیم و قابل توجهی از فلات تبت دست یافت و حتی علاوه بر فلات تبت؛ کنترل و مساحتش به قسمت هایی از شرق آسیا، جنوب آسیا و آسیای مرکزی گسترش پیدا کرده بود. در دوران اوج خود، مساحت آن به ۴٬۶۰۰٬۰۰۰ کیلومتر مربع رسید.
تاریخ تمدن های این فلات به طور سنتی، توسط پادشاهان حاکم بر تمدن های تبت؛ تغییر داده شده و مورد سوءاستفاده قرار گرفته. اولین اشاره های خارجی به امپراتوری تبت در قرن هفتم میلادی ثبت شد؛ چینی های آن زمان برای اولین بار به تمدنی با این مشخصات به نام توفان، اشاره کردند. در میان قرون هفتم میلادی تا قرن نهم پس از میلاد مسیح، یک سلسله امپراتور بر این منطقه حکومت کردند. از زمان امپراتور سونگتسن گامپو، قدرت و وسعت امپارتوری تبت، به تدریج و مرور زمان، از مرزهای جغرافیایی فلات تبت گذر کرد و به نقاط دیگر آسیا راه یافت. در زمان به قدرت رسیدن امپراتور رالپاکان در اوایل و آغاز قرن نهم میلادی، قلمروهای خارج از فلات تبت امپراتوری تبت، از جانب رشته کوه پامیر به استان گانسو و استان یون نان - از استان های چین - و از طرف حوضه تاریم به رشته کوه هیمالیا و ناحیه بنگال گسترش یافت.
گسترش قلمرو امپراتوری مذکور، باعث شد تا حمل نقل و کنترل این قلمرو وسیع بسیار دشوار گردد و این هم به گسترش ایده هایی نوین کمک رساند. این ایده ها باعث ایجاد تنش و توده های قدرت شد. ایجاد این توده ها باعث شد تا رقابت میان امپراتور - در راس قدرت در این امپراتوری - و این توده ها شود. این رقابت باعث شد که برای مثال پیروان دین بون و طرفداران خاندان های اشرافی سابق، بخواهند جایگاه خود را در رقابت با دین تازه تأسیس بودیسم بیابند. این امپراتوری با جنگ داخلی که در سال ۸۴۰ میلادی رخ داد، سقوط کرد. [ ۱]