اموزگار کودکان

آموزگار کودکان. آموزگار کودکان ( به عربی: معلم الصبیان ) یا معلّمِ مکتب که پرورشگر ( به عربی: المؤدِّب، المُکَتِّب ) نیز نامیده می شدند، پیشه ای برابر با آموزگار دبستان کنونی؛ به آموزگاران ابتدایی در سده های میانه اسلامی گفته می شود و گاهی به همهٔ آموزگاران تا پیش از برپایی آموزشگاه های نوین به جای مدرسه های سنتی گفته می شود. شماری از مشاهیر اسلامی در ابتدا به آموزگاری کودکان پیشه داشته اند یا بعدها، پس از شهرت گیری، برای آموزش کودکانِ اعیان و بزرگان فراخوانده می شدند؛ مانند ابوالمظفر ابیوردی، علم الدین سخاوی و ابومنصور ثعالبی. مکان آموزش، ممکن بود از خانهٔ آموزگار تا دربار متفاوت باشد. از نخستین اصولِ این آموزگاران، «برابر انگاشتنِ همهٔ دانش آموزان» در زمینهٔ درس دادن بود. نویسندگان برجسته ای کتاب هایی دربارهٔ شیوه های درس دادن نوشته اند که نام کلّی آن ها آداب المتعلّمین می باشد که مشهورترین آن ها از نصیرالدین طوسی است؛ کتاب هایی دربارهٔ آداب آموزش و پرورش به شیوهٔ توصیه شدهٔ دین اسلام، رسم علم آموختن و دانستنی های دانش آموز و مراتب اخلاقی آنان که معمولاً به عربی یا فارسی نوشته می شدند. [ ۱] برخی از پیشه وران به آموزگاری کودکان در تاریخ اسلامی:
• ابوعمرو شیبانی  : ( ۷۱۸–۸۲۱م ) زبان شناس، شاعر و نویسندهٔ عراقی.
• محمد بن حبیب  : ( ؟، بغداد - ۱۹ مارس ۸۶۰، سامرا ) ادیب، زبان شناس و تاریخ نگار عراقی.
• ابوالمظفر ابیوردی  : ( ؟ - ۱۱۱۳ ) قاری، نسب شناس، شاعر، نویسنده و زبان شناس عربی اُمَوی ایرانی و وزیر سلجوقی.
• نجم الدین ابن مجاور ( ؟ - ۱۲۰۴ ) وزیر ایوبی، زبان شناس، ادیب و شاعر شامی.
• فتیان شاغوری: ( ۱۱۳۵ - ۱۲۱۸ ) زبان شناس، ادیب و شاعر شامی.
• علم الدین سخاوی: ( ۱۱۶۳م - ۱۲۴۴م ) فقیه برجستهٔ مصری در قرائت، تفسیر، اصول و حدیث؛ زبان شناس، ادیب و شاعر عربی