آموزش پزشکی در ایران با دیگر کشورهای جهان متفاوت است و در ایران به جز رشته دامپزشکی که در زیرمجموعه وزارت علوم کشور قرار دارد؛ باقی رشته های پزشکی زیر نظر وزارت بهداشت و درمان قرار دارند.
سابقهٔ آموزش پزشکی در ایران به زمان تأسیس دارالفنون در سال ۱۲۳۰ خورشیدی بازمی گردد. رشتهٔ پزشکی یکی از رشته های اولیه این مؤسسه بود. تشکیلات مدرسه طب در سال ۱۲۹۷ از دارالفنون جدا شد. در همین دوره، بخصوص از سال ۱۳۰۷، آموزش پزشکی نظم و قوام بیشتری پیدا کرد و به دوره های آموزش علوم پایه و بالینی تقسیم شد. این مدرسه در نهایت در سال ۱۳۱۳ با تأسیس دانشکده پزشکی دانشگاه تهران در آن ادغام شد. دانشکده های پزشکی شیراز، اصفهان و تبریز در سال ۱۳۲۵ و سه سال بعد؛ در سال ۱۳۲۸ نیز دانشکده پزشکی مشهد شروع به کار کرد. دانشکده های علوم پزشکی ملی ( شهید بهشتی فعلی ) ، اهواز، ارتش، شاهنشاهی ( ایران فعلی ) ، کرمانشاه، ساری، همدان، ارومیه، کرمان، جهرم و فسا تا پیش از وقوع انقلاب اسلامی تأسیس شدند.
... [مشاهده متن کامل]
پیرو انقلاب اسلامی ایران و تغییر در بافت وزارتخانه ها، در سال ۱۳۶۵ تشکیلات آموزش رشته های علوم پزشکی از وزارت علوم و آموزش عالی منفک شد و با وزارت بهداری تواماً تحت عنوان وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی به کار خود ادامه داد و دانشگاه های جامع کشور نیز نیز به تبع آن به تدریج به دو مؤسسه مستقل انشقاق یافتند که هر یک با مدیریت جداگانه اداره می گردد. فرایند تاسیس دانشکده های علوم پزشکی نیز که با وقوع انقلاب اسلامی متوقف شده بود، در سال ۱۳۶۱ با تأسیس دانشکده های علوم پزشکی در شاهرود و رفسنجان از سر گرفته شد و عمدهٔ دانشکده های علوم پزشکی کشور از همان سال تا پایان دههٔ ۱۳۶۰ تأسیس شدند.
دانشگاه آزاد اسلامی نیز در برخی واحدهای خود به آموزش دانشجویان رشته های علوم پزشکی می پردازد ولی برخلاف دانشگاه ها و دانشکده های علوم پزشکی نقش چندانی در ارائه خدمات بهداشتی درمانی ندارد. حدود ۴۰٪ دانشجویان رشته های علوم پزشکی و ۱٪ بیمارستان های کشور تحت نظر این دانشگاه هستند.
عده ای معتقدند سپردن مسئولیت آموزش دانشجویان رشته های پزشکی به وزارتخانه بهداشت در ایران خطای تاریخی بوده است. چراکه هر کجا که کارفرما، پیمانکار، بهره بردار و ناظر یکی باشد، فساد و رانت در آنجا به وجود می آید. این گروه معتقدند رشته پزشکی و دیگر رشته های مرتبط در این حوزه را، باید همچون تجربه دیگر کشورهای جهان، وزارت علوم آموزش دهد و پس از آنکه دکتر و پرستار و غیره تربیت شد، وزارت بهداشت می تواند آن ها را جذب کند.
سابقهٔ آموزش پزشکی در ایران به زمان تأسیس دارالفنون در سال ۱۲۳۰ خورشیدی بازمی گردد. رشتهٔ پزشکی یکی از رشته های اولیه این مؤسسه بود. تشکیلات مدرسه طب در سال ۱۲۹۷ از دارالفنون جدا شد. در همین دوره، بخصوص از سال ۱۳۰۷، آموزش پزشکی نظم و قوام بیشتری پیدا کرد و به دوره های آموزش علوم پایه و بالینی تقسیم شد. این مدرسه در نهایت در سال ۱۳۱۳ با تأسیس دانشکده پزشکی دانشگاه تهران در آن ادغام شد. دانشکده های پزشکی شیراز، اصفهان و تبریز در سال ۱۳۲۵ و سه سال بعد؛ در سال ۱۳۲۸ نیز دانشکده پزشکی مشهد شروع به کار کرد. دانشکده های علوم پزشکی ملی ( شهید بهشتی فعلی ) ، اهواز، ارتش، شاهنشاهی ( ایران فعلی ) ، کرمانشاه، ساری، همدان، ارومیه، کرمان، جهرم و فسا تا پیش از وقوع انقلاب اسلامی تأسیس شدند.
... [مشاهده متن کامل]
پیرو انقلاب اسلامی ایران و تغییر در بافت وزارتخانه ها، در سال ۱۳۶۵ تشکیلات آموزش رشته های علوم پزشکی از وزارت علوم و آموزش عالی منفک شد و با وزارت بهداری تواماً تحت عنوان وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی به کار خود ادامه داد و دانشگاه های جامع کشور نیز نیز به تبع آن به تدریج به دو مؤسسه مستقل انشقاق یافتند که هر یک با مدیریت جداگانه اداره می گردد. فرایند تاسیس دانشکده های علوم پزشکی نیز که با وقوع انقلاب اسلامی متوقف شده بود، در سال ۱۳۶۱ با تأسیس دانشکده های علوم پزشکی در شاهرود و رفسنجان از سر گرفته شد و عمدهٔ دانشکده های علوم پزشکی کشور از همان سال تا پایان دههٔ ۱۳۶۰ تأسیس شدند.
دانشگاه آزاد اسلامی نیز در برخی واحدهای خود به آموزش دانشجویان رشته های علوم پزشکی می پردازد ولی برخلاف دانشگاه ها و دانشکده های علوم پزشکی نقش چندانی در ارائه خدمات بهداشتی درمانی ندارد. حدود ۴۰٪ دانشجویان رشته های علوم پزشکی و ۱٪ بیمارستان های کشور تحت نظر این دانشگاه هستند.
عده ای معتقدند سپردن مسئولیت آموزش دانشجویان رشته های پزشکی به وزارتخانه بهداشت در ایران خطای تاریخی بوده است. چراکه هر کجا که کارفرما، پیمانکار، بهره بردار و ناظر یکی باشد، فساد و رانت در آنجا به وجود می آید. این گروه معتقدند رشته پزشکی و دیگر رشته های مرتبط در این حوزه را، باید همچون تجربه دیگر کشورهای جهان، وزارت علوم آموزش دهد و پس از آنکه دکتر و پرستار و غیره تربیت شد، وزارت بهداشت می تواند آن ها را جذب کند.
