آموزش و پرورش عشایری. آموزش و پرورش مناسب با نظام کوچ رو عشایری ایران. عشایر یا جامعۀ عشایری، آن بخش از جمعیت کشور ایران است که از طریق دامداری زندگی می کنند و به اقتضای اقتصاد دامداری، تشکیلاتی ایلیاتی و شبانی دارند که در تمام یا قسمتی از سال، در محل یا مسیری معین، ساکن یا در حال حرکت (کوچ) اند و زندگی چادرنشینی دارند. آموزش و پرورش عشایری ایران، در حال حاضر، در اساس چندان فرقی با آموزش و پرورش روستایی یا شهری ایران ندارد و برای عشایر نیز مدارسی دایر است؛ لیکن به سبب دشواری های ناشی از کوچ و حرکت، برخی از مدارس عشایری به صورت مدارس متحرک تشکیل می شود. این مدارس، غالباً کوچک و به صورت کلاس چندپایه (یک معلمی)اند که یک معلم در کلاس خود ترکیبی از دانش آموزان چند پایۀ متفاوت را اداره می کند. آموزش و پرورش رسمی عشایر ایران در ۱۳۰۸ش، با طرح اسکان عشایر، آغاز شد و برای عشایر اسکان یافته، چند مدرسۀ ابتدایی با عنوان دارالتربیه عشایری به صورت شبانه روزی دایر شد. در سال های بعد، مدارس عشایری جدید و نیز دانشسراهای تربیت معلم عشایری تأسیس شدند و در سال تحصیلی ۱۳۵۴ـ۱۳۵۵ش، تعداد مدارس عشایری ایران به ۲,۰۴۲ رسید و ۸۰,۴۸۵ نفر از کودکان عشایر خواندن و نوشتن فارسی و ریاضیات و علوم و سایر دروس ابتدایی را آموخته بودند. اکنون نیز آموزش و پرورش عشایری، به عنوان بخشی از سازمان های آموزش و پرورش استان های ایران، ادامه دارد و برای تدریس، علاوه بر معلمان عادی، از سرباز معلم ها، که دورۀ خدمت نظام وظیفه خود را در مقام معلم در مناطق محروم می گذرانند، نیز استفاده می شود.
wikijoo: آموزش_و_پرورش_عشایری