آموزش بزرگسالان. آموزش بزرگسالان (adult education)
آموزش های سازمان یافته ای که صرف نظر از محتوا، سطح، روش، رسمی بودن یا نبودن و اعم از این که ادامۀ آموزش مقدماتی در دبستان، دبیرستان، دانشگاه یا کارآموزی حرفه ای باشند، یا جانشین آ ن ها شوند، به بزرگسالان هر جامعه کمک می کنند تا توانایی ها و استعدادهای خویش را گسترش دهند و شناخت خود را غنی تر سازند، صلاحیت های حرفه ای و فنی خود را بهبود بخشند و در رفتار یا نگرش های خود، در زمینۀ تکامل همه جانبۀ شخصی، و نیز از نظر مشارکت در رشد متعادل و مستقل اجتماعی و اقتصادی و فرهنگی تغییر به وجود آورند. آموزش هایی در زمینۀ دانش پایه، مانند
خواندن و نوشتن و حساب و مهارت های اولیه مربوط به زندگی و اجتماع و درک زندگی اجتماعی را، که برای شرکت مسئولانۀ فرد در جامعه ضروری است، آموزش پایه بزرگسالان می نامند. آموزش بزرگسالان، بنابر شرایط اجتماعی اقتصادی و نیازهای هر جامعه، دامنۀ بسیار وسیعی دارد و از سوادآموزی محض تا آموزش های عالی و پیشرفته را دربرمی گیرد. تنوع نیازهای آموزشی بزرگسالان و ابعاد آن کلاً از جنبه های زیر بررسی می شود: سوادآموزی محض شامل خواندن، نوشتن، و حساب کردن؛ تکمیل آموزش های پایه و ابتدایی؛ تداوم آموزش های رسمی رهاشده؛ برای ارتقای آگاهی های اجتماعی و سیاسی و به منظور فراگیری آموزش های فنی و حرفه ای و انطباق با تکنولوژی جدید؛ و سرانجام، آموزش های عالی و پیشرفته. آموزش بزرگسالان در ایران، نخستین بار، با عنوان «تعلیمات اکابر»، هم زمان با توسعۀ مدارس ملی و تأسیس انجمن معارف آغاز شد. در ۱۳۱۵ش، ادارۀ آموزش سالمندان رسماً تأسیس شد و وزارت فرهنگ در دبستان ها برای سالمندان کلاس های عصرانه و شبانه دایر کرد. در ایام جنگ جهانی دوم، آموزش سالمندان متوقف شد؛ اما در ۱۳۳۲ش، ادارۀ آموزش سالمندان دوباره با همان نام سابق تأسیس شد. از ۱۳۳۵ش به بعد، آموزش بزرگسالان بر عهدۀ نهضت مبارزه با بی سوادی قرار گرفت.
