امه سزر

سزر زادهٔ ۱۹۱۳ میلادی و اهل کشور جزیره ای مارتینیک در دریای کارائیب در آمریکای مرکزی بود. وی شاعر، نمایشنامه نویس، نویسنده و چهره سیاسی معروفی است که برای استقلال کشورش تلاش فراوانی کرده است.
مادر امه سزر خیاط بود و پدرش کارمند اداره مالیات بود. سزر در سال ۱۹۳۲ میلادی در کنار تحصیلات عالی ادبی، نشریه ای را به نام «دانشجوی سیاه» منتشر کرد و در آن برای نخستین بار نویسندگان سیاه پوست می توانستند شیوه های نگارش ادبیات سنتی را مورد نقد و بررسی قرار دهند.
امه سزر بعد از تحصیلات ابتدایی در مارتینیک، برای تحصیلات دانشگاهی به فرانسه رفت و هم زمان با تحصیلات نگارش اولین اثر شعری خود «دفتر بازگشت به زادبوم» را در سال ۱۹۳۵ آغاز کرد.
در پایان تحصیلاتش به مدت کوتاهی در دانشگاه تدریس کرد. آشنایی او در سال ۱۹۳۹ میلادی با شاعر نامدار سنگالی «لئوپولد سدار سنگور» باعث چاپ کتاب «دفتر بازگشت به زادبوم» بود که در آن برای نخستین بار واژه معروف وی «سیاه وارگی» به چشم می خورد. وی برای نخستین بار در همین سال از مفهوم «نگریتود» یا سیاهوارگی با غرور دفاع کرد.
سزر در مجموع چهارده اثر در زمینه شعر، جستار و نمایشنامه منتشر کرده است و در ده ها سمینار و همایش بین المللی سخنرانی کرده است.
تأسیس «بنیاد دانشجویان سیاهپوست» در پاریس، شهردار بودن در فور - دو - فرانس ( fort de France ) به مدت ۵۰ سال، و نوشتن ۸ کتاب شعر و ۴ نمایشنامه از جمله «فصلی در کنگو» و «یک توفان» از دیگر فعالیت ها و کارهای اوست.
سال های جنگ جهانی دوم سال های فعالیت های روشنفکرانه سزر بود. در سال ۱۹۴۱ امه سزر و سوزان روسی مجله ادبی تراپیک را با کمک دیگر مارتینیکی های روشنفکر مانند رنه منیل و آریستید موگه منتشر کرد تا وضعیت فرهنگی و از خود بیگانگی در مارتینیکی ها را به چالش بکشد. سانسورهایی که وجود داشت مانع از آن نشد که سزر سخنگو و مدافع هویت مارتینیکی ها باشد. او همچنین به آندره برتون شاعر سورئالیست فرانسوی که در زمان جنگ مدتی را در مارتینیک گذراند نزدیک شد. ( هردو آن ها در سال ۱۹۴۰ با هم ملاقات کردند و برتون قهرمان کارهای سزر شد ) . این آشنایی باعث شد که امه سه زر به این جریان هنری - ادبی بپیوندد. اما همانگونه که منوچهر هزارخانی در مقاله ای نوشته، امه سزر از همان آغاز معتقد بود که نویسندگان سیاه پوست در آفرینش ادبی خود «نباید از هیچ کس» درس بگیرند.