امریکای شمالی بریتانیا

آمریکای شمالی بریتانیا. آمریکای شمالی بریتانیا به مستعمره ها و قلمروهای امپراتوری بریتانیا در قاره آمریکای شمالی گفته می شده است. [ ۲] این اصطلاح اولین بار به طور غیررسمی در سال ۱۷۸۳ استفاده شده است و تا قبل از گزارش امور آمریکای شمالی انگلیسی تبار ( ۱۸۳۹ ) که به آن گزارش دورهام هم می گویند، استفاده از آن متداول نشد.
در سال ۱۷۷۵ امپراتوری انگلستان، شامل ۲۰ قلمرو در نیمکره غربی و شمال اسپانیای نو می شد. این قلمروها عبارت بودند از: نیوفاندلند، روپرتزلند، نوا اسکوشیا، جزیره پرنس ادوارد، مستعمرات سیزده گانه ( که با بریتانیا جنگیدند و در سال ۱۷۸۳ ملت پیشروی ایالات متحده شدند ) ، فلوریدای شرقی و غربی و استان کبک.
در سال ۱۷۷۵، در آستانه انقلاب آمریکا، آمریکای بریتانیا، جدا از جزایر و ادعاهای هند غربی بریتانیا، شامل ۲۳ سرزمین در نیمکره غربی در شمال شرقی اسپانیای نو بود. این ها شامل:
• برمودا
• سرزمین های شمالگانی بریتانیا
• فلوریداها ( فلوریدای شرقی و غربی، جداگانه اداره می شدند )
• ذخیره هند
• نیوفاندلند
• سرزمین شمال غربی
• نووا اسکوشیا
• کبک
• سرزمین روپرت ( سرزمین هادسونز بی کمپانی )
• جزیره سنت جان
• مستعمرات سیزده گانه ( هریک جداگانه اداره می شدند )
مستعمراتی که پیش از امضای پیمان اورگن در سال ۱۸۴۶ وجود داشتند شامل:
• استان کانادا — ( در گذشته کانادای بالا و کانادای پایین )
• نیوفاندلند
• نوا اسکوشیا
• نیوبرانزویک
• جزیره پرنس ادوارد
• سرزمین روپرت
• سرزمین های شمالگانی بریتانیا
• ناحیه کلمبیا/کشور اورگن ( مشترک با ایالات متحده )
علاوه بر دولت های استعماری محلی در هر مستعمره، آمریکای شمالی بریتانیا مستقیماً از لندن اداره می شد.
از سال ۱۷۸۳ تا ۱۸۰۱، آمریکای شمالی انگلیس توسط وزارت امور داخله و وزیر کشور بریتانیا اداره می شد، سپس از سال ۱۸۰۱ تا ۱۸۵۴ زیر نظر دفتر جنگ و وزیر امور خارجه جنگ و مستعمرات اداره می شد. هنگامی که دفتر مستعمرات مجدداً تأسیس شد، تحت مسئولیت وزیر مستعمرات بود. [ ۱]
سامانه پستی نیز یک معاون مستقر در آمریکای شمالی بریتانیا داشت و مدیریت آن از لندن بود. [ ۳]