امرزش الهی

[ویکی اهل البیت] آمرزش الهی. این صفحه مدخلی از فرهنگ شیعه است
بخشایش خداوند آمرزش از صفات فعل خداوند است که همه بندگان را دربرمی گیرد. نسبت این صفت به خداوند از آنجا ناشی می شود که او بسیار بخشاینده و مهربان و پوشاننده گناهان و بدی های بندگان است. قرآن کریم، خداوند را با صفاتی همچون غافر (سوره غافر/3)، غفّار (سوره طه/82) و غفور (سوره نور/22) یاد می کند؛ زیرا خداوند در دنیا و آخرت، گناهان و خطاهای انسان را بنابر شرایطی می آمرزد و کسی را از آنها آگاه نمی سازد و آبروی گناهکار را نمی ریزد.
در نظام هستی، اصالت با رستگاری و سعادت آدمی است. از این رو مغفرت و آمرزش خداوند، همواره بر قهر و غضب او پیشی دارد.
آمرزش انسان یکی از شواهد تسلّط رأفت و مهربانی خداوند بر عذاب او است. (عدل الهی، 274) بخشایش خداوند مانند هر رحمتی دیگر، نظام مند است و محتاجِ سبب. از اسباب بخشایش، توبه است (سوره شوری/25) و شفاعت (سوره سجده/4) جای توبه، دنیا است و جای شفاعت، آخرت.
البتّه شفاعت برای مشرکان و کافران پذیرفته نمی شود. (اوائل المقالات، 53؛ بحارالانوار، 8/58) از این رو، مشرکان و کافران باید در دنیا توبه کنند تا مشمول آمرزش و بخشایش الهی شوند. اگر دیگر گناهکاران توفیق نیابند در دنیا توبه کنند، ممکن است در آخرت با شفاعت آمرزیده شوند.
بخشایش و آمرزش خداوند همه گیر است و حتی اگر مشرکان توبه کنند، خدا می پذیرد.(سوره زمر/53)
برخی آیات قرآن، رسیدن به مقام قرب الهی و برخورداری از نعمت های فراوان بهشتی را نیز منوط به آمرزش خداوند می دانند (سوره تحریم/8) بدین سان، دایره آمرزش خداوند حتی بزرگان معصوم علیهم السلام را نیز دربرمی گیرد؛ هر چند آمرزیدن آنان به معنای تقرّب بیشتر به خداوند متعال است. هر انسانی نیازمند آمرزش الهی است؛ زیرا نمی تواند همه نعمت های خدا را - آن سان که شاید و باید - شکر بگزارد.