امرء

لغت نامه دهخدا

امرء. [ اَ رَ / اِ رِ / اُ رُ ] ( ع اِ ) مرد. ( از اقرب الموارد ) ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). اعراب در این کلمه هم در همزه ( حرف اول ) و هم در حرف آخر هر دو وارد می شود چنانکه گویند: رایت اَمرَءَ و مررت بِاِمرِء و هذا اُمرُء. ( ناظم الاطباء ). و نیز جایز است فتح و ضم و اعراب راء در هر حال چنانکه : هذا اُمرَء و نیز هذا اُمرُء و رأیت اُمرُوءً و مروت باُمرء و نیز مررت باُمرِی ٔ. ( از اقرب الموارد ). مؤنث آن امراءة است. رجوع به امراءة شود.
امرء. [ اَ رَ ] ( ع اِ ) گرگ نر. ( ناظم الاطباء ). گرگ. ( منتهی الارب ).
امرء. [ اَ رَ ] ( ع ن تف ) گواراتر. گوارنده تر: والطبیخ الذی یکون فی قدور الذهب اغذی و امرء و اصح فی الجوف و اطیب. ( میدانی ).

فرهنگ معین

(اَ رَ ) [ ع . ] ( اِ. ) مرد.

پیشنهاد کاربران

بپرس