امر حاضر. [ اَ رِ ض ِ ] ( ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) در اصطلاح صرف ، فعل امری است که بوسیله آن انجام دادن کاری از مخاطب خواسته شود. و رجوع به امر شود.
فرهنگ فارسی
۱ - (مصدر ) فرمودن دستور دادن مقابل : نهی . ۲ - ( اسم ) فرمان حکم فرمایش . جمع : اوامر . ۳ - کار شائ ن. جمع : امور. ۵ - دستور دادن اجری کاری است و آن بر دو قسم است : امر حاضر دال بر فرمودن کاریست بمخاطب (دو م شخص ). مفرد امر حاضر غالبا همان ریش. فعل است. امر حاضر دو صیغه دارد : مفرد جمع : کن کنید و غالبا با (ب ) استعمال میشود : بخوان بخوانید . توضیح : منفی امر را (نهی ) گویند . امر غایب دال بر فرمودن کاریست بغایب (سوم شخص ) و آن با افزودن (د ) و سوم شخص مفرد و(ند ) ( سوم شخص جمع ) بمفرد امر حاضر ساخته شده : سوزد سوزند و غالبا با (به ) استعمال شود : برود بخوانند . ۶ - عالم امر . آفرینش بر دو نوع است : ملک و ملوک و آنرا خلق و امر گویند : در قر آن آمده . الاله الخلق و الامر (سور. اعراف آی. آی. ۵۳ ) عالم امر عبارت از ضد اجساد و اجسام است که قابل مساحت و قسمت و تجزی نیست : ( آنکه با شارت امر (کن ) بی توقف در وجود آمد . ) (مرصاد العباد ) یا امر مشترک . یا امر و نهی . ۱ - فرمودن و باز داشتن کسی را از کاری .۲ - امر بمعروف و نهی از منکر . ۳ - دستور دادن . ۳ - دستور دادن . ۴ - فعل امر و فعل نهی . یا امر خیر. ۱ - کار خیر . ۲ - عروسی . یا امر معروف امر بمعروف .امر کردن بکارهای نیک که در اسلام معروف شناخته شده مانند نماز و روزه و حج و زکات و غیره .
