امر اعتباری. [ اَ رِ اِ ت ِ ] ( ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) آن است که وجود آن فقط در عقل شخص اعتبارکننده باشد تا وقتی که اعتبارکننده است و آن عبارت از ماهیت مجرد است. ( از تعریفات جرجانی ).
فرهنگ فارسی
آنست که وجود آن فقط در عقل شخصی اعتبار کننده باشد تا وقتی که اعتبار کننده است و آن عبارت از ماهیت مجرد است .
