امر ارشادی

[ویکی فقه] امر ارشاد کننده به حکم عقل یا به مقدّمیت متعلق آن برای چیز دیگر را امر ارشادی گویند.
امر ارشادی، که مقابل امر مولوی می باشد، امری است که یا به حکم عقل ارشاد می کند، مانند: «اطیعوا الله» و یا به وجود مصلحت در چیزی ارشاد می کند که متعلق امر، وسیله ای برای دست یابی و یا اشاره به آن است، مانند: ارشاد به شرطیت یا جزئیت. بنابراین، در جمله «اَطِیعُوا اللهَ»، امر (اَطِیعُوا) به حکم عقل ارشاد می کند، زیرا عقل به طور مستقل بر وجوب اطاعت از خداوند، دلالت می نماید.و در جمله «طهر ثیابک و بدنک للصلاة»، در ظاهر، به طهارت لباس و بدن، برای نماز امر شده است، اما در واقع، ارشاد می کند که عنوان «طهور» در نماز مصلحت دارد. یعنی به شرطیت طهارت برای نماز ارشاد می کند. و یا در جمله «استقبل بذبیحتک القبلة»، امر (استقبل) به شرطیت استقبال (رو به قبله بودن) در تذکیه ارشاد می کند.
نکته
چون امر ارشادی، ارشاد به حکم عقل می کند، ثواب و عقاب جداگانه ای بر آن مترتب نیست.