آمدی سیف الدین علی. آمِدی، سیف الدین علی (آمد ۵۵۱ـ دمشق ۶۳۱ق)
فقیه و متکلم شافعی. در بغداد فقه حنبلی را نزد نصر بن فتیان خواند. سپس به مذهب شافعی گروید و فقه آن را نزد ابوالقاسم بن فضلان فراگرفت. سپس در سوریه به یادگیری علوم عقلی پرداخت. چندی نیز در مصر تدریس کرد، اما به سبب حسادت برخی فقیهان آن جا به فساد عقیده متهم شد و ریختن خون او را مباح دانستند؛ از بیم جان به شام رفت و در شهر حمات بسیار نوشت. چندی نیز در مدرسۀ عزیزیّۀ دمشق تدریس کرد؛ اما درپی مخالفت با تدریس فلسفه در مدارس، به ناچار خانه نشین شد. او در تدریس توانا و در مناظره کم نظیر بود. مشی فلسفی در همۀ آثار او پیداست. الاحکام را به شیوۀ متکلمان نوشت. کمابیش بیست کتاب نوشت که بیشتر آن ها ازمیان رفته و برخی نیز چاپ نشده اند. از آثار اوست: ابکارالافکار در کلام؛ احکام الحکّام فی اصول الاحکام؛ منتهی السَّئول فی علم الاصول؛ دقائق الحقایق درحکمت و غایة المرام فی علم الکلام.
فقیه و متکلم شافعی. در بغداد فقه حنبلی را نزد نصر بن فتیان خواند. سپس به مذهب شافعی گروید و فقه آن را نزد ابوالقاسم بن فضلان فراگرفت. سپس در سوریه به یادگیری علوم عقلی پرداخت. چندی نیز در مصر تدریس کرد، اما به سبب حسادت برخی فقیهان آن جا به فساد عقیده متهم شد و ریختن خون او را مباح دانستند؛ از بیم جان به شام رفت و در شهر حمات بسیار نوشت. چندی نیز در مدرسۀ عزیزیّۀ دمشق تدریس کرد؛ اما درپی مخالفت با تدریس فلسفه در مدارس، به ناچار خانه نشین شد. او در تدریس توانا و در مناظره کم نظیر بود. مشی فلسفی در همۀ آثار او پیداست. الاحکام را به شیوۀ متکلمان نوشت. کمابیش بیست کتاب نوشت که بیشتر آن ها ازمیان رفته و برخی نیز چاپ نشده اند. از آثار اوست: ابکارالافکار در کلام؛ احکام الحکّام فی اصول الاحکام؛ منتهی السَّئول فی علم الاصول؛ دقائق الحقایق درحکمت و غایة المرام فی علم الکلام.