امامزاده قاسم

امامزاده قاسم (ازنا). امامزاده قاسم یکی از بناهای تاریخی استان لرستان در غرب ایران است که قدمت آن به قرن هشتم هجری و دوره ایلخانی می رسد. این آرامگاه، در روستای امامزاده قاسم در دهستان جاپلق ( گاپله ) از توابع شهرستان ازنا و در دشت جاپلق واقع شده است. این روستا در گذشته از سردسیرات عشایر ایل بختیاری بوده است. نام این روستا نیز برگرفته از همین امامزاده می باشد. قدمت این امامزاده به دوره ایلخانی می رسد. کتیبه روی در ورودی این مقبره و نیز حاشیه های ضریح، سالهای ۷۳۸، ۸۰۸ و ۸۵۰ قمری را نشان می دهند. مردم این روستا از لرهای بختیاری هستند، و زبان آنها لری است. [ ۱]
آرامگاه این امامزاده در ردیف فهرست آثار ملی ایران با شمارهٔ ۱۷۵۷ ثبت شده است. گنبد مخروطی شکل امامزاده قاسم با ۴۰ متر ارتفاع یکی از موارد خاص معماری در نوع خود و از عجایب معماری ایران می باشد. [ ۲] این گنبد از بیرون مخروطی ولی از داخل حرم به شکل کروی می باشد.

امامزاده قاسم (بابل). اِمامزاده قاسِم (بابل)
بقعه ای واقع در مرکز شهر بابل در استان مازندران، مشهور به بقعۀ آستانه یا کلاج مشهد. وی را فرزند امام موسی کاظم (ع) دانسته اند، ولی ظاهراً این انتساب درست نیست و امامزاده قاسم بن موسی کاظم (ع) به گفتۀ محدث قمی در هشت فرسخی حله مدفون است. صاحب این مرقد را قاسم فرزند امام محمدتقی (ع) نیز می دانند. صندوق نفیس چوبی قبر متعلق به ۸۸۸ق است. بنا شامل مسجد مسقف آجری و گنبد آجری هرمی شکل به ارتفاع ۲۲متر است.

امامزاده قاسم (تفرش). اِمامزاده قاسِم (تفرش)
مقبره ای واقع در چند کیلومتری شهر تفرش (ترخوران) و در مظهر قنات دهکدۀ کهک. به احتمال فراوان وی فرزند حمزة بن موسی کاظم (ع) بوده که به همراه برادرزادۀ خود از مدینه خارج شده، به ایران رفته و در سرزمین قم اقامت گزیده است. بنابه روایتی، وقتی در وادی آشتیان در سایۀ درختی آرمیده بود، به دست راهزنان به شهادت رسید. ضریح چوبی منبّت و صندوق نفیس چوبی منبت آن متعلق به ۹۲۳ق است.

امامزاده قاسم (تهران). اِمامزاده قاسِم (تهران)
اِمامزاده قاسِم
بقعه ای واقع در منطقۀ شمیران، در تهران. دربارۀ نسب این امامزاده سند معتبری وجود ندارد. برخی وی را قاسم ثانی فرزند قاسم بن حسن (ع) دانسته اند و برخی دیگر معتقدند که سَرِ مبارک قاسم بن حسن (ع) در این جا مدفون است، اما هیچ یک از این گفته ها درست نیست، اگرچه امامزاده بودنِ صاحبِ مقبره را نیز نمی توان انکار کرد. بقعۀ قدیمی و اصلی برجِ هشت ضلعی آجری است که آن را از آثار قرن ۷ق دانسته اند. این بنا در سلطنت شاه طهماسب صفوی و فتحعلی شاه قاجار توسعه یافته و مرمت شده است.