امام رازی

لغت نامه دهخدا

امام رازی. [ اِ ] ( اِخ ) الجصاص. از ائمه بزرگ فقه حنفی و در علم فقه و زهد و ورع ، یگانه زمان خود بوده است. در سال 325 هَ. ق. به بغداد آمد و نزد شیخ ابوالحسن کرخی علم فقه را تکمیل کرد، آنگاه به اهواز رفت و پس از وفات شیخ ابوالحسن به بغداد برگشت و بتدریس علوم همت گماشت و رئیس العلمای بغداد شد ودر سال 370 هَ. ق. در سن 65 سالگی وفات یافت. احکام القرآن و مختصر اختلاف الروایات و شرح مختصر کرخی از تألیفات اوست و شرحی بر کتاب ادب القاضی ابوبکر احمدبن عمر الخصاف متوفی به سال 260 هَ. ق. نوشته است. کتاب اختلاف الروایات مذکور از تألیفات ابی جعفر طحاوی است. ( از لغات تاریخیه و جغرافیه ترکی ج 1 ).
امام رازی. [ اِ ] ( اِخ ) محمدبن عمربن حسین بن حسن بن علی طبرستانی ، ملقب به فخرالدین و مکنی به ابوعبداﷲ ازدانشمندان بزرگ شافعی است. رجوع به فخر رازی شود.

فرهنگ فارسی

محمد بن عمر بن حسین بن حسن بن علی طبرستانی ملقب به فحر الدین و مکنی به ابو عبدالله از دانشمندان بزرگ شافعی است .

پیشنهاد کاربران

بپرس