امام الدین
لغت نامه دهخدا
امام الدین. [ اِ مُدْ دی ] ( اِخ ) منشی توران شاه بن طغرل ( 476-489 هَ. ق. ). دوازدهمین پادشاه قاوردیان در آغاز پادشاهی بوده است. ( تاریخ افضل ص 78 ).
امام الدین. [ اِ مُدْ دی ] ( اِخ ) امیر کاتب بن امیر عمر، از دانشمندان معروف قرن هشتم هجری بود، شرحی بنام «کفایه » بر کتابی موسوم به «هدایة» نگاشت و نیز حاشیه ای موسوم به «غایةالبیان » بر همان کتاب برشته تحریر درآورد و این شرح را در سال 747 هَ. ق. به اتمام رسانید. ( از قاموس الاعلام ترکی ج 2 ).
امام الدین. [ اِ مُدْ دی ] ( اِخ ) عبدالکریم بن ابی سعد محمدبن عبدالکریم بن فضل بن حسن فقیه شافعی مکنی به ابوالقاسم و معروف به رافعی قزوینی. رجوع به رافعی قزوینی در همین لغت نامه شود.
فرهنگ فارسی
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید