امارت کرت ( عربی: إقریطش؛ یونانی: Κρήτη ) حکومتی مسلمان در جزیره مدیترانه ای کرت بود که از ابتدای دهه ۸۲۰ میلادی تا بازپس گیری آن توسط امپراتوری بیزانس در سال ۹۶۱ وجود داشت. با این وجود که حاکمیت خلافت عباسی برروی آن ها به رسمیت شناخته شده بود و با طولونیان روابط نزدیکی داشتند، به صورت دفاکتو مستقل بودند.
... [مشاهده متن کامل]
گروهی از پناهجویان اندلسی به رهبری ابو حفص عمر یکم سالی میان ۸۲۴ یا ۸۲۷/۸۲۸ جزیره کرت را فتح کردند و یک دولت مستقل اسلامی تشکیل دادند. بیزانس ها در سال ۸۴۲ و ۸۴۳ به رهبری تئوکتیستوس به کرت لشکرکشی کردند و بخش هایی را پس گرفتند اما هرگز کامل آن را پس نگرفتند و آن بخش ها را مسلمانان دوباره را گرفتند. امپراتوری بیزانس تلاش هایی برای بازپس گیری جزیره انجام داد اما شکست خورد و در ۱۳۵ سالی که این امارت وجود داشت، یکی از بزرگ ترین دشمنان بیزانس به شمار می رفت. کرت مسیرهای شرقی دریای مدیترانه را در دست داشت و به عنوان پایگاه و بندرگاه مسلمانانی که به سواحل دریای اژه تحت کنترل بیزانس حمله می کردند عمل می کرد. تاریخ داخلی امارت کمتر شناخته شده است، اما تمامی منابع به ثروت امارت اشاره دارند که ناشی از نه تنها دزدی دریایی بلکه از کشاورزی و تجارت نیز بود. در سال ۹۶۰–۹۶۱ نیکه فوروس دوم به کرت یک لشکرکشی بزرگ کرد و امارت از هم پاشید.
کرت از زمان فتوحات مسلمانان در میانه سده هفتم میلادی همواره مورد یورش بوده است. نخستین بار در سال ۶۵۴ و باری دیگر در ۶۷۴/۶۷۵ به آن یورش برده شد، و بخش هایی از آن در دوران خلافت ولید بن عبدالملک اموی ( ۷۰۵–۷۱۵ ) توسط خلافت اموی اشغال شد. ( حک. ۷۰۵–۷۱۵ ) . با این وجود جزیره در آن زمان فتح نشد و علی رغم یورش های پشت سر هم، تحت کنترل بیزانس باقی ماند؛ کرت از پایگاه هایی دریایی اعراب در شام برای یک لشکرکشی تأثیرگذار بیش از حد دور بود.
در برهه ای از نیمه دوم زمان حکم رانی امپراتور بیزانسی میخائیل دوم، ( حک. ۸۲۰–۸۲۹ ) , گروهی از پناهجویان اندلسی به جزیره رفتند و لشکرکشی را آغاز کردند. این پناهجویان تاریخ کوچ نشینی درازی داشتند. در اصلاً آن ها به عنوان بازماندگان یک شورش ناموفق ضد امیر قرطبه حکم یکم در سال ۸۱۸ شناخته شده بودند. به عنوان یکی از عواقب شکست شورش، شهروندان حومه شهر کوردوبا به صورت دسته جمعی تبعید شدند. برخی به شهر فاس در مراکش پناه بردند، اما دیگران که شمارشان بیش از ۱۰٬۰۰۰ نفر بود به دزد دریایی روی آوردند که احتمالاً با اندلسی های دیگری همراه شده بودند، به اسکندریه رفتند و تا سال ۸۲۷ کنترل شهر را در دست داشتند تا وقتی که توسط ارتشبد عباسی عبدالله بن طاهر پس گرفته شد. آنگونه که دبلیو. کوبیاک اشاره دارد، ریشه فرضی امارت قرطبه در دیگر منابع مغایرت دارد که حضور داشتن کشتی پناهجویان اندلسی در اسکندریه را تا ۷۹۸–۷۹۹ تخمین می زنند، و تصاحب اسکندریه توسط آن ها به سال ۸۱۴ بر می گردد. گذشته از این، رهبر اندلسی ها عمر ابن حفض بن شعیب بن عیسی البلوطی که معمولاً به عنوان ابو حفص شناخته می شود، از یک مکان محلی دور از قرطبه زاده شده بود.
... [مشاهده متن کامل]
گروهی از پناهجویان اندلسی به رهبری ابو حفص عمر یکم سالی میان ۸۲۴ یا ۸۲۷/۸۲۸ جزیره کرت را فتح کردند و یک دولت مستقل اسلامی تشکیل دادند. بیزانس ها در سال ۸۴۲ و ۸۴۳ به رهبری تئوکتیستوس به کرت لشکرکشی کردند و بخش هایی را پس گرفتند اما هرگز کامل آن را پس نگرفتند و آن بخش ها را مسلمانان دوباره را گرفتند. امپراتوری بیزانس تلاش هایی برای بازپس گیری جزیره انجام داد اما شکست خورد و در ۱۳۵ سالی که این امارت وجود داشت، یکی از بزرگ ترین دشمنان بیزانس به شمار می رفت. کرت مسیرهای شرقی دریای مدیترانه را در دست داشت و به عنوان پایگاه و بندرگاه مسلمانانی که به سواحل دریای اژه تحت کنترل بیزانس حمله می کردند عمل می کرد. تاریخ داخلی امارت کمتر شناخته شده است، اما تمامی منابع به ثروت امارت اشاره دارند که ناشی از نه تنها دزدی دریایی بلکه از کشاورزی و تجارت نیز بود. در سال ۹۶۰–۹۶۱ نیکه فوروس دوم به کرت یک لشکرکشی بزرگ کرد و امارت از هم پاشید.
کرت از زمان فتوحات مسلمانان در میانه سده هفتم میلادی همواره مورد یورش بوده است. نخستین بار در سال ۶۵۴ و باری دیگر در ۶۷۴/۶۷۵ به آن یورش برده شد، و بخش هایی از آن در دوران خلافت ولید بن عبدالملک اموی ( ۷۰۵–۷۱۵ ) توسط خلافت اموی اشغال شد. ( حک. ۷۰۵–۷۱۵ ) . با این وجود جزیره در آن زمان فتح نشد و علی رغم یورش های پشت سر هم، تحت کنترل بیزانس باقی ماند؛ کرت از پایگاه هایی دریایی اعراب در شام برای یک لشکرکشی تأثیرگذار بیش از حد دور بود.
در برهه ای از نیمه دوم زمان حکم رانی امپراتور بیزانسی میخائیل دوم، ( حک. ۸۲۰–۸۲۹ ) , گروهی از پناهجویان اندلسی به جزیره رفتند و لشکرکشی را آغاز کردند. این پناهجویان تاریخ کوچ نشینی درازی داشتند. در اصلاً آن ها به عنوان بازماندگان یک شورش ناموفق ضد امیر قرطبه حکم یکم در سال ۸۱۸ شناخته شده بودند. به عنوان یکی از عواقب شکست شورش، شهروندان حومه شهر کوردوبا به صورت دسته جمعی تبعید شدند. برخی به شهر فاس در مراکش پناه بردند، اما دیگران که شمارشان بیش از ۱۰٬۰۰۰ نفر بود به دزد دریایی روی آوردند که احتمالاً با اندلسی های دیگری همراه شده بودند، به اسکندریه رفتند و تا سال ۸۲۷ کنترل شهر را در دست داشتند تا وقتی که توسط ارتشبد عباسی عبدالله بن طاهر پس گرفته شد. آنگونه که دبلیو. کوبیاک اشاره دارد، ریشه فرضی امارت قرطبه در دیگر منابع مغایرت دارد که حضور داشتن کشتی پناهجویان اندلسی در اسکندریه را تا ۷۹۸–۷۹۹ تخمین می زنند، و تصاحب اسکندریه توسط آن ها به سال ۸۱۴ بر می گردد. گذشته از این، رهبر اندلسی ها عمر ابن حفض بن شعیب بن عیسی البلوطی که معمولاً به عنوان ابو حفص شناخته می شود، از یک مکان محلی دور از قرطبه زاده شده بود.
